De planning voor 2019

Goede voornemens heb ik nooit special gereserveerd voor oudjaarsdag, aan jaaroverzichten doe ik niet snel, maar er staan wel een paar leuke dingen op de planning voor 2019 - dus die ga ik toch maar eens even noemen!

- Een uitgever vinden voor Kándha (dát mag een voornemen worden genoemd).

- Oragayn publiceren! In 2019 wordt Oragayn gepubliceerd via Perubo Publishing. Voorlopig kun je die roman nog volgen via ninjapaap.wordpress.com/ - de wordpress-website waarop ik dit verhaal gratis deel. Lees 'm gratis nu het nog kan! Er komt een bloedmooie kaft bij, er gaat nog redactie overheen - het is al een prachtig verhaal, maar het wordt nog mooier opgepoetst.

- Deel 3 van de Sireyla-serie moet verder worden geschreven en dat gaat ook gebeuren. Wordt volop aan gewerkt.

- Afstuderen! In 2019 rond ik mijn opleiding tot vertaler Engels af.

- Meer verhalen delen via mijn wordpress. Ik heb een aantal korte verhalen die ik dolgraag met jullie deel. Een aantal stuur ik eerst in naar literaire tijdschriften, andere zet ik meteen op mijn website. Hou dus die wordpress in de gaten! Onder "korte verhalen" vind je - uiteraard - de korte verhalen. En dat is lang niet altijd fantasy!

- Bloggen op Hebban. Ja, ook dat gaat door.

- Ik ben nu ook een schrijver tussen de kassen! Je vindt me hier: schrijvers tussen de kassen


Kortom: ik heb in 2019 genoeg te doen en jullie hebben in 2019 leuk leesvoer van me om naar uit te kijken.

Maak er een goed jaar van, wees voorzichtig met vuurwerk en natuurlijk tot 2019!

Wist je dat ...

... ik tegenwoordig ook op Hebban vertoef?

Je vindt me hier: https://www.hebban.nl/!/NinjaPaap

Iedere donderdag zet ik een kort blogje op Hebban. Ik hoor je al zeggen: Ninja, waarom zwerf jij rond op 3 verschillende websites! Twee blogs en dan ook nog Hebban?

Nou, dat heeft een reden.

Op Hebban houd ik nu ook bij welke boeken ik heb gelezen. Dat vind ik zelf prettig. En daar kan ik heel goed korte blogjes over mijn verhalen kwijt, en over hoe ik denk over fantasy en schrijven. Ook leuk. Vaak zet ik daar korte verhaalfragmentjes neer en meestal schrijf ik er luchtige posts.
Mijn laatste blogpost daar: Is het een mens of een elf of ...

Op mijn Wordpress schrijf ik louter posts die rechtstreeks met mijn verhalen te maken hebben. Daar kan ik pdf's uploaden (zodat jullie die kunnen downloaden ;) ). Het is de plek waar ik mijn gratis verhalen deel.
Voor wie het nog niet wist, de link naar mijn Wordpress: Mijn Wordpress - waar ik verhalen deel

En deze? Mijn blogspot is heerlijk om in het algemeen te kunnen schrijven, over alles wat met schrijven te maken heeft, over mijn eigen sores, over ... al het andere. Als ik wat dieper op de theorie achter het schrijven wil ingaan, doe ik dat hier.
(Geen link nodig, hier zit je immers nu te lezen!)

Dus ja. Ik ben actief op 3 verschillende websites (en dan heb ik het nog niet eens over Facebook) maar dat is niet per ongeluk. Iedere site is toch net even anders ...

De redactie is terug!

Vorige week kreeg ik de redactie van Kándha terug. Ik ben helemaal blij, want ooooh wat wordt dit een mooi verhaal! Het stond al aardig stevig, maar met de redactie erbij wordt het nóg beter.

Dus als je mij de komende tijd een beetje kwijt ben, dan ben ik waarschijnlijk begraven tussen de personages die hier wat meer en daar wat minder tekst krijgen, het gladstrijken van kromme zinnen, en het invoegen van dingetjes die ik vergeten was.

Wat dat met een duister bos te maken heeft ... daarvoor zou je het verhaal moeten lezen ;)

Kon ik dit maar met ieder boek doen ...

Korte verhalen en dikke boeken

Het lijkt bij mij het een of het ander te zijn: of ik schrijf iets wat heel kort is, of het wordt euh ... heel lang. Omdat ik de laatste tijd niet zo gek veel aan nieuw schrijfwerk toekom, gaan de korte verhalen weer een beetje stromen. Gisteren heb ik er een opgestuurd naar een literair tijdschrift, en een ander kort verhaal ligt ook al enige tijd bij een tijdschrift te wachten. Duimen mag, een publicatie zou heel mooi zijn! En terwijl ik dus af en toe hele korte verhalen schrijf (rond de 1.000 woorden) of blogposts (die zijn ook nooit zo lang), ben ik ook gewoon bezig met het schrijven aan deel 3 van de Sireyla-serie ... en ik weet niet hoe dik die gaat worden, maar ik heb zo het gevoel dat die het niet gaat redden onder de 130.000 woorden. Tegen de 200.000 aan? Ja, dat zou zomaar kunnen. Maar zover ben ik nog láng niet. Hoe dan ook ...

Dik dus!

Is dat erg? Nee, natuurlijk niet. De eerste twee delen van de Sireyla-serie zijn ook zo fors, en deel 3 gaat daar gewoon prima bij passen. Er zit vooruitgang in. Het voelt goed. Het gaat niet hard, maar dat hoeft ook niet. Ik ben ondertussen ook nog gewoon bezig met studie (jazeker) en ik wacht geduldig tot de redactie van Kándha terugkomt.

Mocht je nou door de manuscript-titels de boeken niet meer zien, dan heb ik een overzicht op mijn wordpress gezet. (Dat vind je hier, bovenaan de pagina kun je op de link naar een pdf klikken: https://ninjapaap.wordpress.com/verhalen/ )

Afijn, ik verveel me niet. Jij wel? Dan moet je misschien toch eens een kijkje nemen op die wordpress-site van me ... ;)

Onderdompelen of blijven drijven?

Terwijl ik op die andere website (ik geef de link onderaan dit bericht nog een keer) steeds een nieuwe aflevering post van Oragayn, schrijf ik door aan het derde deel van de Sireyla-serie. En dat gaat niet van een leien dakje ...

Als ik "in" een manuscript zit, kun je een kanon naast me afschieten en ik zal niet opkijken. Dan vergeet ik alles en dompel ik mezelf onder in "die andere wereld". (Soms is schrijven net lezen, in dat opzicht.) Maar met dit manuscript is dat nog niet gebeurd. Ik had jaren geleden al zo'n 20.000 woorden geschreven, maar die heb ik aan de kant gelegd. Dat begin was te warrig. Als ik zélf de personages niet eens uit elkaar kan houden, doe ik iets heel erg fout ;) Ik ben dus opnieuw begonnen, intussen ruim onderweg in het tweede hoofdstuk. Toch wil het niet echt gáán. En eerlijk gezegd ben ik daar ook wel een beetje blij om. Ik moet immers ook verder met andere dingen en schrijven leidt dan heel erg af.

Ik blijf momenteel dus een beetje drijven. Dobberend tik ik verder, en na al die jaren schrijven kan ik wel zeggen dat naderhand echt niet te zeggen is wat ik in één ruk door schreef en waar ik veel langer over deed. (Gelukkig. Ik zou me schamen als dat verschil te merken was voor een lezer.)

Deel 3 komt er. Uiteraard. De lieve proeflezers die de eerste twee delen al hebben gelezen, zijn nieuwsgierig naar deel 3. Bovendien wil ik zelf ook wel eens weten hoe dit gaat lopen, want ik heb dat verhaal al jaren in mijn hoofd zitten - geloof me, dan wil je het ook wel eens úít je hoofd krijgen. Maar ja - dat gaat dus niet in een paar weken of zelfs maanden gebeuren. Dat gaat wel eventjes duren ...

Oh! En natuurlijk nog even de link naar de website waar Oragayn op te lezen is: https://ninjapaap.wordpress.com/

Wat je als schrijver allemaal niet moet kunnen ...

Vanochtend leek het  me een goed idee om eens te freubelen met Paint. Uiteindelijk was ik klaar en had ik een kaft (voorkant) voor Oragayn in elkaar geknutseld ;)

Het verhaal is natuurlijk (in delen) te lezen op https://ninjapaap.wordpress.com - maar die voorkant laat ik jullie ook even hier zien!

Verhalen gratis lezen in pdf - nieuwe website!

Omdat m'n blog niet zo geschikt is om (delen van) lange verhalen te uploaden, heb ik een wordpress-website aangemaakt.

Kijk daar eens rond. Het eerste deel van Oragayn is daar te vinden! Voor de mensen die mijn verhalen al wat langer kennen: je zult oude bekenden tegenkomen in een heerlijk verhaal vol verrassingen. Lezen dus!

Klik op onderstaande link, kijk bij "verhalen" - en vind daar het eerste deel van Oragayn.

https://ninjapaap.wordpress.com/

Hoe auteurs hun eigen verhaal een dolk in de rug steken: spanning & conflict

Ik lees veel verhalen en teksten, en regelmatig stel ik daarbij de vraag: waarom lees ik dit graag/waarom lees ik dit niet graag? Vaak is de samenvatting van het antwoord: een goede spanning of een gebrek daaraan.

Spanning & Conflict: Koorddansen

Iedereen leest wel eens een "spannend" verhaal. In de kern komt zoiets meestal neer op "krijgt de goeierik uiteindelijk de slechterik te pakken". Aan het eind is het antwoord in 99% van de gevallen  "ja". Maar niet alleen bij "spannende" verhalen, ook andersoortige verhalen hebben een kern die steeds terugkomt: "krijgt de hoofdpersoon de liefde van z'n leven", "wordt de hoofdpersoon volwassen", "blijft de onschuldige boef in vrijheid", dat soort dingen. Of je nu een thriller schrijft of een literair verhaal, ieder verhaal heeft spanning nodig. Waarom? Omdat de lezer anders al afhaakt bij zin tien.

De opbouw van een boek is doodeenvoudig. Je begint bij A en je wil de lezer naar Z brengen. A is de eerste zin, Z is de laatste zin. Laten we even voor de gein stellen dat A een huisje is, Z ook, en daartussen ligt een kloof. Diep ding, als je erin valt ben je dood, dat is naar. Het is de taak van de schrijver om de lezer ongeschonden van A naar Z te brengen. Daarvoor heeft de schrijver een koord ter beschikking en enkele hulpmiddelen. Spanning is het koord. De mate waarin je spanning opbouwt, inlost, gebruikt, toepast, etc, bepaalt de dikte van je koord, hoeveel wind er staat, of de lezer gezekerd is, of de lezer een stok meekrijgt voor het evenwicht, etc. Verreweg de meeste verhalen die ik opzij leg, hebben wel een koord gespannen, maar zijn vergeten dat ik als lezer een dikke staalkabel nodig heb die niet wiebelt, dat ik niet kan oversteken bij windkracht 12, en dat ik hoogtevrees heb!

De noodzaak van een conflict

Gefeliciteerd, je hebt een verhaal bedacht over een Held die een Draak vindt en Draak het leven redt. Is dat spannend? Op zichzelf niet. Er zijn al een miljoen van zulke verhalen. Laat ik één ding stellen: mijn aandacht houd je niet vast louter en alleen met de vraag "lukt het Held of lukt het Held niet". Als dát de enige rode draad in je verhaal is, is de kans groot dat ik je verhaal niet uitlees. Zoals gezegd: zo zijn er een miljoen. Wat dan wel? Conflict! Iedere scène moet een conflict in zich hebben. Als Held langsgaat bij Oma, laat dat in vredesnaam niet alleen maar "Oma breit een sjaal en vertelt hoe Held de draak kan redden" zijn, want als dat het enige is, kan ik net zo goed doorbladeren naar de laatste pagina. Ik kom er toch wel achter of Held de draak redt. Er zijn immers slechts enkele mogelijkheden:

- Het verhaal loopt goed af

- Het verhaal loopt slecht af

- Het verhaal loopt af (open eindes bestaan ook!)

Dat einde interesseert me niet, of niet zo gek veel, het gaat om de weg erheen. Als Held langsgaat bij Oma, moet daar conflict te lezen zijn. Held hoeft geen ruzie te krijgen met Oma. Maar in die scène moet iets worden toegevoegd aan het verhaal, iets wat méér is dan "Hoofdlijn", dat dieper ingaat op Held én Oma. Breit ze een sjaal of repareert ze de maliënkolder die ze nog had liggen van voordat-oma-oma-was? Komt Held nuchter aan bij haar, of is hij ladderzat en wanhopig? Wat houdt Oma achter en waarom mag Held dat niet weten? Wat doet die scène in het verhaal? Wat voegt het toe? Waarom lees ik dit, waarom moet ik dit lezen? Als je geen antwoord kunt geven op de vraag "waarom is deze scène noodzakelijk", dan heeft die scène hoogstwaarschijnlijk niks in het verhaal te zoeken. Blijft het verhaal ongewijzigd overeind zonder die scène? Is deze scène bladvulling zonder conflict en toegevoegde waarde? Weg ermee, dan.

Diepte

Met diepte bedoel ik niet dat je iedere hoofdpersoon 38 lagen psychologische diepgang, traumatische bagage, verloren familieleden, verborgen verleden en meer van zulks moet meegeven. Diepgang kan ook behelzen dat de hoofdpersoon in een scène ontdekt dat hij zijn pinpas is vergeten - hoe hij daarop reageert, geeft zijn karakter invulling. Raakt hij in paniek of denkt hij "ach ik heb nog vijftig euro in m'n broekzak"? Ik wil weten wat de situatie mij vertelt over de hoofdpersoon. (Let wel: de hoofd"persoon" hoeft niet noodzakelijk een personage te zijn. Een verhaal kan ook iets vertellen over een land, over een heel volk, over een worm, over een flatgebouw.) Als de situatie alleen bedoeld is om de weg te plaveien om van A tot Z te komen, dan is de situatie niet meer dan een opsomming van feiten en/of gebeurtenissen. Geef me dan liever een samenvatting, dan ben ik sneller klaar en weet ik net zoveel.

Het conflict dat je continu in je verhaal verweeft, is het cement waarmee je de stenen muren van je verhaal overeind houdt. Iedere situatie/scène moet iets doen dat vérder gaat dan "Hoofdlijn A naar Z". Ik moet er, als lezer, mee willen puzzelen, ik moet ermee willen stoeien, ik moet proeven dat er ook een verhaal tussen de regels in staat. Vergeet je dat, dan ram je een dolk in de rug van je eigen verhaal, en dan ook nog een met een behoorlijk lang lemmet. Als de gehele spanning van jouw verhaal alleen bestaat uit "lezer wil weten of Held van A naar Z komt", dan laat je die lezer op een borduurdraadje balanceren. Geef mij méér. Het A-naar-Z-koord is niet meer dan het haakje aan de kapstok. De scènes daaromheen, compleet met conflict, die bepalen wat er aan dat haakje hangt. Een verweerde leren jas met een uitstulping ter grootte van een pistool in de jaszak, of een spierwitte sjaal met een druppeltje bloed erop?

Zonder spanning geen verhaal; zonder conflict geen scène. En dan eindig je met een veredelde samenvatting! Dat kun je als auteur beter voorkomen ... 

De Maalstroom-reread: Lege Steden

Toen mij werd gevraagd of ik mee wilde doen aan de reread voor De Onzichtbare Maalstroom-serie, dacht ik eerst: wat is een reread? Nou, dat bleek heel simpel: een reread is niks anders dan kort terugkijken op een eerder gelezen boek (bij mij Lege Steden, het eerste deel uit de serie). En, in dit geval, ook vooruitkijken naar het boek dat komt! Op 7 juni verschijnt namelijk Heren van Twist, het laatste deel van de serie. Tijd voor een terugblik dus, zodat we op 7 juni helemaal klaar zijn voor het laatste deel!

-- Kleine opmerking: SPOILERS! Dit kun je het beste lezen als je Lege Steden kent. Nog niet gelezen? Doe dat dan! En kom daarna nog eens terug ;)  --

Lege Steden - het begin van een maalstroom

Er was eens een argeloze lezer (ik dus) die aarzelde of ze aan een boek zou beginnen. Ik ben nogal lastig te porren voor schrijvers die ik nog niet ken en ik had nog nooit iets van Jasper Polane gelezen. Tot ik erachter kwam dat het boek los leesbaar was én in de bieb te krijgen. Hup, dus, boek geleend, en erin begonnen. Toen ik het uit had, ging ik naar de boekhandel en kocht ik het. Intussen heb ik het meerdere keren gelezen. Het moment dat ik die eerste keer definitief werd meegesleurd in de wonderlijke draaikolk die De Onzichtbare Maalstroom heet, kan ik exact aangeven. Pagina 22:

Hij roerde in zijn koffie en draaide zich even naar juffrouw Krim. 'Geen koekje?' Ze haalde verontschuldigend haar schouders op.

Waarom dat niet-gegeven koekje zo belangrijk is? Het is een minieme opstandigheid van Heike. En op dit moment in het verhaal besefte ik dat Heike wel meer zou gaan doen dan koffie uitdelen en koekjes 'vergeten'. Hoewel Heike in een wereld leeft waarin vrouwen meestal nog een jurk dragen en mannen het doorgaans voor het zeggen hebben, zet Heike zich daartegen af. En in andere werelden liggen de verhoudingen heel anders. En dat zorgt weer voor heerlijke wisselwerkingen tussen personages die uit die verschillende culturen komen!

Fantomen, Werner Boren, Odette en Edison

In Lege Steden maakte ik als lezer kennis met fantomen, de schaduwgedrochten die niets liever willen dan levende mensen aan stukken scheuren. Naast Heike, hierboven al genoemd, leerde ik Odette kennen, een sprankelende vrouw; Werner Boren, een wetenschapper; en Edison, een energieke spionne. Grote tegenhanger: Stralbock, de hoofdinspecteur bij de inquisitie, leidinggevende van Heike en Odette. Aan het eind van het boek verwachtte ik dat ik in een volgend deel zou terugkeren bij Werner Boren en zijn reizen naar andere versies van Otrostraadt. Daar zat ik naast, maar Werner duikt wel regelmatig op in de verhalen. Heike en Odette draaien heerlijk om elkaar heen en Stralbock - nou, onkruid vergaat niet. Ik was reuze nieuwsgierig hoe het met iedereen verder zou gaan, waar het verhaal me zou brengen, maar het belangrijkste personage daarbij bleef toch wel Edison. Wat een supervrouw! Ik hoop dan ook dat ze in Heren van Twist net zo aanwezig is als altijd, want ik ben dol op haar.

Hier een Otrostaadt, daar een Otrostaadt, een Otrostaadt waarheen je ook gaat

Het belangrijkste gegeven uit De Onzichtbare Maalstroom-serie is natuurlijk de onzichtbare maalstroom. Dat is de bron van magische energie waarmee apparaten kunnen werken. Een van de belangrijkste machines die je als lezer tegenkomt, is de paraprojector. Dat is het apparaat waarmee men van het ene Otrostaadt naar het andere kan reizen. Waar gaan we in Heren van Twist heen? En wie is daar allemaal bij? 

Drie boeken verder ...

Tussen Lege Steden en Heren van Twist zitten twee boeken en een kort verhaal: Vorstin van de Kou (deel 2), Het Oog van de Krokodil (kort verhaal/splinter), en Wolvinnen van Otrostaadt. De sprong van Lege Steden naar Heren van Twist is nogal een grote, zeker gezien de wervelwind aan gebeurtenissen die daar tussen zit - want er gebeurt véél in die verhalen. Voor mij was Lege Steden een prachtige kennismaking met een mysterieuze stad, geweldige personages en enorme mogelijkheden. Waar het verhaal me allemaal zou gaan brengen, kon ik niet zomaar zeggen, want het was gewoon onvoorspelbaar - en daar hou ik van! Ik kijk uit naar het laatste deel, hoewel ik stiekem hoop dat dat niet het laatste boek zal zijn rondom de maalstroom. Eén ding is zeker: met De Onzichtbare Maalstroom heeft Jasper Polane een wervelend verhaal geschreven dat je bij je lurven grijpt en meesleurt de diepte in. En aangezien wij het als lezers zonder paraprojector moeten doen, is er maar één oplossing om weer aan de oppervlakte te komen: deel vier lezen!

Eerdere reread-blog, Terugblik: De Maalstroom Reread - Terugblik
Info over de serie & bestelmogelijkheden: De Onzichtbare Maalstroom - Info
Reageren op de blog op Facebook: Facebook

De voor de hand liggende vraag met het moeilijke antwoord

Gisteren volgde ik op de Dag van het Fantastische Boek de workshop "Manuscript opsturen naar een uitgeverij" van Eveline Broekhuizen. Een van de dingen die ter sprake kwam tijdens die workshop, was de "blurb": in één zin omschrijven waar je verhaal over gaat.
Dat klinkt heel simpel, maar zoals wel vaker met dingen die heel simpel lijken, is het vaak juist heel erg lastig.

Voor mijn meest recente manuscripten, Tirisa en Vyran, heb ik zulke zinnen. Lukt het mij in 1 enkele zin? Nee. Ik heb er twee of drie nodig. En dan kan ik ook nog meerdere versies bedenken, maar hieronder heb ik de zinnen staan die de minste spoilers bevatten. Hier komen ze:

Tirisa:
Als een plichtsgetrouwe generaal opdracht krijgt vluchtelingen met harde hand terug naar oorlogsgebied te sturen, besluit hij zijn bevelen naast zich neer te leggen. Kan hij zijn meerdere op andere gedachten brengen, of zal zij voor totale chaos zorgen?

Vyran:
Als de arrestatie van een corrupte militair volkomen mislukt, laat hij een spoor van ellende achter. Kunnen zijn slachtoffers verwerken wat hij heeft gedaan? En is hij voorgoed ontsnapt, of wordt hij alsnog gevonden?


Beide verhalen zijn high-fantasy. Beide verhalen zijn los te lezen. Van beide verhalen heb ik ook blurbs die meer prijsgeven van het verhaal, maar op mijn blog laat ik graag wat mysterie intact ...

Het zijn twee totaal verschillende verhalen. De grootste overeenkomst? Ze gaan over personen. Als ik wil beginnen met vertellen waar mijn manuscripten over gaan, dan schieten mij zoveel dingen te binnen, dat het lastig is om te kiezen. De blurb vertelt het verhaal. Maar een boek is meer dan een verhaal. Het gaat pas leven als je de lezer mee naar binnen trekt, de wereld in. En omdat ik zojuist heb ontdekt dat ik het begin van Tirisa helemaal nog niet op mijn blog had gezet, dacht ik: laat ik daar eens verandering in aanbrengen! Dus hieronder het begin van Tirisa:
---

1

‘Samm…’ Ynndalys Lyano bevroor. De naam van zijn broer bleef in zijn keel steken.

Sammanh hing aan een touw. Hij had zich in zijn eigen hal opgehangen aan de kroonluchter.

Een tochtvlaag liet de voordeur dichtknallen, maar Ynndalys hoorde het niet. Met grote ogen staarde hij naar zijn broer. Het touw kraakte en wiegde heen en weer. De tenen van Sammanh bungelden boven de grond, zijn broekspijpen trilden. Een omgevallen houten kruk lag naast zijn voeten. Sammanhs ogen waren gesloten, zijn handen hingen slap langs zijn lichaam. Het grauwe touw sneed diep in de huid van zijn hals. Rode striemen en krassen ontsierden hals en kaaklijnen; in zijn doodsstrijd had hij toch getracht zichzelf te bevrijden.

‘Ggh.’

Ggh – dat geluid, dat geen kreun was en geen woord, maar iets daar tussenin, zou Ynndalys nooit vergeten.

Ynndalys schoot naar voren en sloeg een arm om de benen van zijn broer. Hij tilde hem op, zodat er minder druk op het touw kwam te staan. Met zijn vrije hand trok hij het zwaard dat aan zijn heup hing. Het wapen beschreef een nijdige boog toen hij ermee omhoogzwiepte en door het touw hakte.

Het lichaam zakte in Ynndalys’ armen. Hij liet zijn zwaard vallen en legde zijn broer op de grond. Wanhopig plukte hij aan de strop om Sammanhs hals. Hij wrong zijn vingers onder het ruwe touw.

Niet snel genoeg.

Ynndalys greep zijn zwaard en sneed de strop door. De slecht aangelegde schuifknoop eindigde als een misvormde hoop naast zijn knieën.

‘Sammanh!’ Ynndalys wilde schreeuwen, maar er kwam een fluistering over zijn lippen. Zijn vingers, geschaafd doordat hij zo hard aan het touw had getrokken, dartelden over het gezicht van zijn broer. Uiteindelijk tikte hij tegen een wang. ‘Sammanh!’ Haastig veegde hij de tranen weg die zijn zicht vertroebelden. ‘Sam!’

Er was geluid uit de keel van Sammanh gekomen. Dat wist hij zeker. Dat had hij zich niet ingebeeld.

Maar nu haalde Sammanh geen adem meer.

---

Een nieuw verhaal, een open dag, een dag met een lange naam

Het is stil op mijn blog. Hoe komt dat? Nou, stiekem ben ik natuurlijk alweer begonnen aan een nieuw verhaal. Natuurlijk zit ik niet stil! En ondertussen lees ik heel veel, ik ben druk met vertalen, ik studeer een hoop en af en toe kijk ik om me heen en schrik ik van m'n huis dus ga ik poetsen. Dat idee. Maar! Er komen een hoop leuke dingen aan.

Aanstaande zaterdag (7 april, morgen dus al!) ga ik naar de open dag van de Schrijversvakschool. En daar is ook de Scriptdokter aanwezig (Jeroen Thijssen) die dan korte feedback geeft op een klein fragment van een verhaal. Ik ben razend nieuwsgierig naar de open dag, want je hoort best wel eens wat over de Schrijversvakschool, dus ik heb er zin in!

En omdat een zekere schrijfvriendin bang was dat ik me ging vervelen op 14 april, heb ik op die dag nu in mijn agenda staan dat ik ga rondneuzen op de Dag van het Fantastische Boek. (Een naam die ze van mij mogen inkorten, trouwens.) Op de 14e staan er workshops gepland waar ik ook enorm veel zin in heb, dus ook de 14e wordt een leuke dag.

Qua schrijven zit ik dus zéker niet stil, en ondertussen ben ik ook hard aan het studeren en aan het vertalen. Oh... en ik geloof dat ik de was eens ga ophangen. Want dat gaat ook gewoon door natuurlijk!

En voor de nieuwsgierigen onder ons (en voor wie het nog niet op Facebook heeft gezien) - hier een piepklein tipje van de sluier van het nieuwe manuscript: 

--

‘Nee,’ zei William. Het drong ineens tot hem door. Hij staarde naar de dikke grijze lijn op de kaart. ‘Nee, nee, nee. Dat bestaat niet. Die rivier bestaat niet.’

‘Er is wel meer waarvan we dachten dat het niet bestond,’ merkte Vesaljev op.

‘Hoe kan er verdomme een hele rivier plotseling opduiken zonder dat iemand het merkt?’

‘Magie heeft haar eigen wetten,’ zei Héléna.

Vyran

Het heeft altijd iets speciaals als een manuscript af is. Maandenlang heb ik er keihard aan gewerkt. Er waren dagen dat ik meer tekst verwijderde dan dat ik erbij schreef, er waren dagen dat ik bijna wanhopig werd van de weerbarstige grillen van het verhaal, en er waren dagen dat mijn handen tijdens het typen mijn hoofd bijna niet konden bijbenen. Schrijven kan raar, vermoeiend, energiegevend, bizar en doodeenvoudig zijn. Tijdens het schrijven van Vyran heb ik alle kanten van het schrijven wel gehad - en nu staat het verhaal er.
Het leek mij een mooi moment om te vertellen waar ik de afgelopen maanden nou eigenlijk aan heb gewerkt.

Op Facebook had ik de titel al een keer voorbij laten komen. Vyran is een verhaal over veerkracht en moed. Over Héléna, een vrouw die hoge officier is in de militaire elite van haar land, die haar werk moet zien te combineren met haar gezin (ze is getrouwd en heeft een zoon). Over haar man, Vesaljev, zelf ook officier, bevelhebber van zijn vrouw. Vesaljev stuurt Héléna op een levensgevaarlijke missie. Ze moet een corrupte collega arresteren - maar die laat zich niet zomaar oppakken ...

Vyran is een high-fantasy roman. Het verhaal speelt zich af in een verzonnen wereld, in een land waar discriminatie wettelijk verboden is, waar landen samenwerken om een misdadiger te kunnen arresteren, waar het raar wordt gevonden als iemand een vrouw minder waard vindt dan een man. Oh, en magie speelt een hele grote rol (en is absoluut niet voorbehouden aan magiërs). Dit verhaal is los te lezen. Natuurlijk lopen er wel personages in rond die ook in mijn andere verhalen aan bod komen.

Maar eigenlijk, in plaats van erover te vertellen, laat ik liever het verhaal voor zich spreken. Daarom plaats ik hier het allereerste stuk van het verhaal. Dit is hoe het nu begint, dit is wat er voorlopig staat. Wat mij nu rest, is ooit een uitgever vinden ...

----

Hedorn (Fréyutan), Midzomer 559

1

Alles deed zeer. Héléna had blauwe plekken op haar armen, benen en handen. Haar lip voelde dik aan, maar vanuit welke hoek ze haar gezicht ook bekeek in de spiegel, die dikke lip was niet te zien. De blauwe plekken en schrammen bleven verborgen onder de kleding van haar uniform.

Het was nog nacht, maar nu al warm. Het werd vast en zeker weer een plakkerige zomerdag. Héléna wierp een laatste blik op de spiegel en liep de slaapkamer uit. Beneden stak ze haar hoofd om de keukendeur. Een brandende lamp op de tafel verlichtte de keuken. Het fornuis was aangestoken, een pannetje met water en eieren pruttelde zachtjes. Maron sneed net een stuk af van een homp donkerbruin brood.

‘Maron,’ zei Héléna.

De gezette, kale man keek op en liet zijn mes zakken. ‘Gaat u weer weg zonder te eten?’

‘Ik heb haast.’

‘De eieren zijn klaar, vrouwe.’ Hij nam de pan van het fornuis. Met een zeefje schepte hij een ei op en doopte die in een kom koud water. Ondertussen bekeek hij haar. ‘U ziet er moe uit, als ik zo vrij mag zijn.’

Daar gaf ze geen antwoord op. Zwijgend nam ze het warme ei en een servet aan.

‘Vrouwe…’ Maron wreef over zijn hoofd. ‘Zijn er problemen? Tussen u en heer Van Mubay?’

Onwillekeurig ging ze met haar tong langs de binnenkant van haar pijnlijke lip. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Hij is er niet. En u ziet eruit alsof u uit een veldslag bent gekomen.’

‘Ik heb gisteren met de koning en Vesaljev getraind,’ zei ze. ‘Dus dat laatste is niet zo vreemd. Ves had geen tijd om naar huis te komen vannacht. Ik kan niet uitleggen waarom, maar trek alsjeblieft geen conclusies die er niet zijn.’ Ze wilde weggaan, maar bedacht zich. ‘Maron, wordt er over mij en Ves geroddeld?’

Snel wendde hij zijn blik af.

‘Maron,’ drong Héléna aan, nu iets minder vriendelijk.

‘Neem me niet kwalijk, vrouwe. U bent nooit zo afstandelijk geweest. En heer Van Mubay laat zich helemaal niet zien.’

‘Dus als wij het druk hebben, zal ons huwelijk wel op de klippen lopen?’

‘Zachary vroeg gisteren of jullie binnenkort op missie moesten,’ zei Maron.

‘Farridah.’ De zachte vloek dwarrelde door de keuken, waarop Maron een wenkbrauw optrok. Héléna ging op een stoel zitten en begon het ei te pellen.

‘Ik weet dat het mijn zaken niet zijn,’ zei Maron, ‘maar…’ Hij wist niet wat hij moest zeggen. Uiteindelijk plaatste hij een bord met een snee brood voor Héléna neer, zette er de botervloot en een mes bij en ging tegenover haar zitten.

‘Vroeg Zach dat echt?’ vroeg Héléna.

‘Ja, vrouwe.’

Ze haalde diep adem. ‘Het is niet ons huwelijk, Maron.’ Zorgvuldig besmeerde ze haar brood met boter en belegde het met ei. ‘Ik hoop dat ik op je kan rekenen. Het is niet de bedoeling dat half Hedorn straks weet dat de Gardecommandant niet thuis komt slapen.’

‘Ik hak eerder mijn tong af dan dat ik die informatie zomaar in het rond blaat, vrouwe. Ik ben geen beginneling.’

‘Dat weet ik.’ Ze nam een hap, kauwde, slikte door. ‘Wat heb je tegen Zach gezegd?’

‘Dat hij zich geen zorgen moet maken. Maar het zou meer indruk maken als u of heer Van Mubay dat zélf tegen hem zei.’

‘Ik ga zo naar hem toe. Ik ga niet zomaar weg zonder hem gedag te zeggen.’

‘Het was geen verwijt…’

‘Dat was het wel. En terecht. Jij ziet hem meer dan zijn ouders.’

‘Met uw werk is dat niet zo vreemd.’

‘Met mijn werk leer je juist hoe fragiel het leven is. Ik zou beter moeten weten.’

Maron stond op en schonk een glas water in.

‘Ik kan het niet uitleggen, Maron. Ik kan je alleen zeggen dat het met de Garde te maken heeft.’

‘Dan moet het wel ernstig zijn, als er zelfs niet genoeg tijd is om thuis de nacht door te brengen.’

‘Daar ga ik niet op in.’

‘Wat kan ik doen?’ vroeg Maron.

Ze nam dankbaar het glas water aan en dronk het in één keer leeg. Daarna stond ze op. ‘Je werk. Bedankt voor het ontbijt. Je had niet zo vroeg op hoeven staan.’

‘Dat is mijn werk, vrouwe,’ was zijn kalme antwoord.

Ze glimlachte. Een steek van pijn schoot door haar lip, waardoor haar glimlach snel verschrompelde, maar dat zag Maron niet. Hij had zich alweer naar het aanrecht gekeerd.

‘Ik maak hier wel eiersalade van,’ zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar.

Héléna liet hem begaan. Ze ging de keuken uit, de gang door, richting de wapenkamer. Daar haalde ze haar wapenriem op met haar wapens. Bij de kapstok griste ze haar mantel mee en terwijl ze die vastknoopte, ging ze de trap op.

Voor de slaapkamer van haar zoon bleef ze staan. De deur stond op een kier, zoals altijd. Ze stak haar hand uit, legde haar vingers tegen het warme hout van de deur en duwde. Toen ze de drempel over stapte, was het alsof ze haar uniform, werk en kneuzingen in de gang liet liggen.