Gedichtje!

Dromen

gesloten oogjes

glimlach op kleine lippen

handjes op mijn huid

moegestreden na

ontdekkingstocht zonder eind

alles wil je zien

maanlicht schittert als

je veilig tegen mij aan

morgendroom ontdekt

Die scène waarin die hand zo ineens omhoog komt...

Ken je dat? Ze zitten vaak in oude horrorfilms. Scènes waarin ineens een hand uit een graf omhoog steekt. Of dat er ineens een hand onder een bed uit komt en iemand bij zijn enkel grijpt of zo. Het idee is hetzelfde; er komt een klein lichaamsdeel van iets omhoog en daardoor weet je dat er nog iets heel anders aan vast hoort te zitten. Denk aan Jaws, en die rugvin. Komt het deuntje van Jaws alweer boven?

Nou.

Zo'n baby hebben wij dus...

Bizar, zo'n baby

Een baby is zo'n ding dat huilt en poept en lacht als jij je kop stoot en "au" roept. Althans. Dat is zo'n beetje het beeld dat redelijk overheersend is als je weinig met baby's te maken hebt gehad. O, ja, en ze spugen altijd als je ze boven je hoofd houdt, en wel recht in je gezicht. (Een weetje dat gevoed werd door tientallen homevideo's die je vaak op televisie voorbij zag komen.)

Maar dan krijg je zelf een baby (en wat een bevalling is dat, zeg) en dan kom je ergens achter: namelijk dat geen enkele baby standaard is. Die van mij in ieder geval niet. Zo zijn er van die dingen...

• In de kinderwagen / auto valt de baby gegarandeerd in slaap.
  Yeah, right. Niet die van mij. Vergeet het maar. Als Elysa in de kinderwagen ligt, gaat ze om zich heen kijken. Veel te veel te zien!
• Er komt een beetje spuug omhoog na het drinken.
  Allemachtig, zeg. Niemand zegt tijdens je zwangerschap iets over reflux! Gelukkig is dat inmiddels een heel stuk minder, maar als wij moesten proberen om die kleine te laten boeren, dan zorgden we er wel voor dat we een hydrofieldoek op onze schouder hadden liggen. En die lagen ook in de box. En in het bedje. En eigenlijk overal waar de baby was. Spuugdoekje? Ja, om het restje van haar mond te vegen nadat de plas melkspuug ergens anders terecht was gekomen. Zoals gezegd, inmiddels is het minder. Bijna over, zelfs. Maar dat zijn zo van die dingen waar niemand je voor waarschuwt. En dan ben ik nog blij dat we niet het allerergste hadden, want er zijn ook baby's die aan projectielbraken doen. Ja, dat klinkt zoals het is. Niet fijn. Dan kun je echt naar de kinderarts voor medicijnen.
• 's Nachts huilt een baby alles bij elkaar.
  Over de eerste twee maanden zal ik niet veel zeggen. Maar ik kan je verzekeren dat als je een baby hebt die last heeft van maagzuur, dat ze dan niet graag wil liggen.
  Maar: nu zijn we wat verder. Na de laatste voeding gaat die kleine in haar bedje, wij in het onze, en iedereen slaapt heerlijk. Mij hoor je niet klagen ;) Je kunt maar gezegend zijn met een negatief vooroordeel dat niet blijkt te kloppen. (Ze moet nog tandjes krijgen... dus wat dat betreft...)
• Poep van een baby stinkt een uur in de wind.
  Nou, nee. Waarschijnlijk zal er wel e.e.a. veranderen als de jonge mevrouw straks kennis gaat maken met vast voedsel, maar voorlopig heb ik nog niet gedacht "had ik nu maar een knijper in de buurt".
• Hier is een schema...
  Naar de hel met schema's. (Nou ja. Met de meeste dan.) Nu weet ik wel dat ons kind een klein hoofdje heeft, hoor. Dat wisten we al toen ze nog in de buik zat (mochten we voor extra echo's naar het ziekenhuis) en ook nu is het kleiner dan dat van een gemiddelde kaaskop (mochten we voor een extra onderzoek - je raadt het al - naar het ziekenhuis). Niks aan de hand. Ik heb ook geen groot hoofd. Mijn man ook niet. Je wordt er gestoord van, van die schema's. Ik snap dat ze bij het consultatiebureau graag kijken hoe je kind het doet, maar kom óp, zeg. Kijk ook eens naar het kind en niet alleen naar de schema's.
• Kinderen slapen veel.
  Ja, die kleine van ons slaapt 's nachts. En nu toevallig even. Maar ik heb ook dagen dat ze amper slaapt overdag. Is dat slecht? Welnee. Dat haalt ze dan de dag erna weer in. Dat kind volgt haar eigen ritme.

Dus: baby's. Iedere baby is anders. (En die van mij is natuurlijk nét een beetje leuker en liever dan de rest ;) ) Toch kijk je raar als je 's ochtends je kind uit bed gaat halen en je haar dan dwars tegen het voeteneind aan vindt. Of als je in de box kijkt en mevrouw ligt dan op haar knietjes te slapen, met de kont in de lucht. Of als je ziet dat die duim vóór het mondje is blijven hangen, in plaats van erin. Je kunt van alles bedenken, maar niets is zo gek als wat je kind zelf bedenkt. Best bizar, zo'n baby. Zeker als het er een is met de genen van mij en mijn man. Dat kan dan natuurlijk ook niet anders... 

Bikkel Baby

Toch is het best sneu, die wandelingetjes naar het consultatiebureau. Iedere keer als je daar als baby komt, word je geprikt en gepord. (Nou ja, behalve de eerste keer bij de hoortest dan, dat is niet zo erg.) Ik vind het in ieder geval sneu: als baby word je in een koude houten bak gelegd om te worden gemeten, daarna in een nog veel koudere metalen weegschaal om te worden gewogen, en dan komt het ergste nog: in ieder been een spuit.

Gelukkig is Elysa een kleine bikkel. Gisteren kreeg ze haar eerste vaccinaties - en dat het allemaal in een spuit past, zeg! Spuit 1: DKTP, Hib, en HepB, en in spuit 2 zat Pneu. En ik hoor het je denken; kamawattes? Nou, dit dus:

Het is een ware ziektecocktail, maar onze bikkelbaby kan daar natuurlijk wel tegen. Gisteren heeft ze lekker bij mij liggen slapen, dat vooral. 's Avonds had ze verhoging, dus dat werd het eerste paracetamolletje van haar leven, maar dat was wel effectief: ze is nu weer een blije baby. Maar over een maand mag ze weer. Arm ding...

Grootmoeders Ui

Sommige tips van (groot)moeders stammen nog uit de oertijd. En zelfs als dat niet zo is... dan is dat vaak wel zo. Nou zitten daar ook dingen tussen die wel degelijk "werken". Zo kun je bloedvlekken echt verwijderen met zout. En het werkt om over je buik te wrijven als je buikpijn hebt (of over de buik van je baby als de baby krampjes heeft).

Lang heb ik me afgevraagd of De Ui zou werken, of dat dat simpelweg weer zo'n bakerpraatje was. Gisteren (of eigenlijk vannacht) nam ik de proef op de som. Elysa was benauwd van het slijm. Manlief had ook een verstopte neus. Baby's ademen eigenlijk vooral door hun neus, dus ik wilde wel wat proberen om het voor haar wat makkelijker te maken. En met De Ui zou Danny wellicht ook meeprofiteren. Dus ik midden in de nacht naar de keuken om een stel uien te villen en in stukjes te hakken. Net niet huilend (ha! dit keer won ik het van de ui!) ging ik weer naar boven, met m'n schaaltje met in stukjes gesneden ui. Schaaltje werd naast het bed neergezet... En het werkt. Het werkt écht. Ik werd die ui-geur wel helemaal zat, maar 's ochtends had Elysa dus totaal nergens meer last van. (En ook Danny's neus zat niet meer verstopt.) Toegegeven, dampo ruikt een stuk lekkerder. Maar dat kun je niet bij een baby van 6 weken gebruiken. Ik beveel het denk ik ook niet aan om dit middeltje lang te gebruiken, want dan gaat de kamer zo uiig ruiken (een beetje alsof iemand een stel gigantische zweetsokken heeft opgehangen). Maar dit is dus geen bakerpraatje! Grootmoeders Ui doet het prima! 

BOM

Ik heb er nooit lang over nagedacht. Als ik moeder werd, wilde ik er zijn voor mijn kindje. Die mogelijkheid had ik ook (sterker nog: het was voordeliger om te stoppen met werken, want probeer met een postNL-salaris maar eens kinderopvang te betalen). Niet veel vrouwen hebben die keuze. Trouwens, niet veel vrouwen zouden tegenwoordig nog kiezen om fulltime moeder te zijn.

Had ik vorige week niet gezegd dat ik me soms, tijdens mijn zwangerschap, bijna minder vrouwelijk voelde? Nou, er is nog zoiets. Als Bewust Ouderwetse Moeder, kortweg BOM (o wat zijn we weer creatief vandaag) ben je eigenlijk een beetje dom, toch? Je carrière staat stil (nou heb ik 1 voordeel: ik volg een thuisstudie en dat kan ik gewoon blijven doen). Je wordt afhankelijk van je partner (dat is immers degene die het geld verdient). En er zijn vast nog meer argumenten om de BOM onderuit te halen. Je zou je, als fulltime moeder, gaan schamen. Bijna.

Je kunt het natuurlijk als luxe zien, als je als BOM door het leven kunt gaan. En in zekere zin is dat ook zo. Aan de andere kant is het ook luxe om de mogelijkheid te hebben om door te kunnen gaan met werken. Voor beide mogelijkheden is wel wat te zeggen. Ik heb nog een hbo-studie (thuisstudie) die ik gewoon blijf doen en ik schrijf natuurlijk ook nog, dus ik zit zeker niet te niksen als Elysa ligt te slapen (los van het huishouden, want ik heb geen schoonmaakster in dienst en ook de kaboutertjes doen hier niet veel). En ik geniet. Ik hoef niet te kolven, ik kan borstvoeding geven als dat Elysa uitkomt en ik kan gaan spieken hoe ze ligt te slapen (meestal met allebei de armpjes naast haar, alsof iemand "handen omhoog of ik schiet" heeft geroepen) als dat mij uitkomt. Als ze de hele dag getroost moet worden, heb ik daar de tijd voor. Stress bestaat eigenlijk niet. Ik snap het wel, dat de ándere BOMers tegen mij zeiden, toen ik bekendmaakte dat ik stopte met werken en dat ik fulltime moeder zou worden: "Geniet er maar lekker van." Want eigenlijk heb ik gewoon heel veel mazzel. Ik kán ervan genieten. Iedere dag, met volle teugen.

Wat een bevalling!

Vaak grap ik dat ik geen "echte" vrouw ben. Als je immers over zwangerschap en bevallingen leest, kom je van alles tegen. Zwangerschapskwaaltjes, bijvoorbeeld. Bij mij was het lijstje "kwaaltjes" wel heel kort: in de eerste weken was ik veel misselijk, maar daar wist ik mee om te gaan, waardoor ik mijn eten eigenlijk altijd binnenhield. Ik at gewoon vaker kleine hoeveelheden. En helemaal in het begin waren er natuurlijk de krampen (erg fijn als je op de fiets de post aan het rondbrengen bent).

Na een maand of 3 nam die misselijkheid wel af. Pas helemaal aan het eind van mijn zwangerschap hield ik wat vocht vast, maar veel drinken en blijven bewegen (zo goed als dat gaat) helpt, zodat ik gewoon mijn schoenen aan kon blijven doen. Alleen mijn ringen wilden niet meer om m'n vingers (en nu eigenlijk nog steeds niet, blijkbaar duurt dat even voordat dat weer terug is in oude staat).

Maar waar werd ik voor gewaarschuwd? Wacht maar, zeiden een hoop mensen, die nesteldrang komt nog wel. (Nee hoor.) Wacht maar, de huilbuien komen nog wel. (Welke huilbuien?) En, heb je al vreetbuien/trek in rare dingen? (Behalve nachtelijke broodjes kaas tegen de misselijkheid en een voorkeur voor frikandellen speciaal - maar dat had ik altijd al - niet. Vreetbuien heb ik niet gehad.) Wacht maar, je gaat vast tig keer per dag de kleertjes bekijken. (Nope.) Ach, maar zorg er wel voor dat je Rennies in huis hebt, want dat ga je vast nodig hebben! (Ik kan niet zeggen dat ik last heb gehad van brandend maagzuur.)

Tijdens mijn zwangerschap heb ik 0 paracetamol ingenomen, 0 Rennies, 0 andere medicijnen. (Foliumzuur tel ik niet mee uiteraard.) Een voorbeeldige zwangerschap, dus? Misschien. Maar je gaat bijna aan jezelf twijfelen, of je toch wel "vrouwelijk" genoeg bent, als je al die artikelen leest en ervaringen hoort van anderen.

Aan het eind van de zwangerschap werd het helemaal erg. Ik voelde me prima, maar ik kreeg constant te horen "succes met de laatste loodjes". Alsjeblieft, zeg. Wélke laatste loodjes? Behalve dat ik m'n veters niet meer op een normale manier kon strikken (en dat ik moeilijk moest doen om een sok aan te krijgen) had ik dus echt nergens last van.

Nee, dan de bevalling zelf. Ik heb geen voorweeën gehad (waar ik veel over had gehoord). Ja, misschien die ene, op zaterdagavond op weg naar huis in de auto, toen ik zowat door de autostoel zakte van de pijn in m'n onderrug. Die nacht kwamen de eerste beetjes van de slijmprop los. Maar dan kan het nog makkelijk dagen duren, dus ik heb de zondag erna heerlijk op de bank zitten gamen zonder nog ergens last van te hebben. Die zondagavond, rond half 10, kwam er dan een wee. En, o wee, dat zette dus meteen door. Om 1 uur die nacht was de verloskundige er, die meteen kon blijven, om 2 over 4 werd Elysa geboren.

Succes met de laatste loodjes? Nou, die eerste waren een heel stuk zwaarder! De kraamzorg wist het leuk samen te vatten: je gaat kerngezond een bevalling in en komt er als een wrak weer uit. Ja, dat klopt wel ongeveer. Wat een bevalling zeg, zo'n bevalling! En wat wordt nog wel eens voor het gemak weggelaten? Nou, bijvoorbeeld dat knippen niet prettig is en het hechten daarna al helemaal niet. En dat je de dagen na je bevalling het idee hebt (althans, dat had ik) dat je achterwerk vier keer zo dik is geworden. Dat de verloskundige vraagt of je het wilt zien, ergens tussen een paar weeën door. (Daar had ik nou geen behoefte aan, ik had genoeg aan het beeld van "de ontplofte egel" dat ergens in een of ander boek stond - was het Kluun? Geen idee...) Dat je tussen de weeën door in slaap kunt vallen (en in mijn geval droom je dan dat je met Mario muntjes verzamelt; dat krijg je ervan als je voor je bevalling Mario hebt zitten spelen!). Dat je bijna gegarandeerd poept tijdens je bevalling. Daar is haast geen ontkomen aan. Dat de persweeën amper pijn doen (ik voelde er amper iets van, maar misschien maakte ik gewoon veel endorfine aan), maar de weeën ervóór, die je tegen moet houden omdat je nog niet mag persen, veel erger zijn. Dat je erachter komt dat een kiai helemaal niet zo moeilijk is (voor de karateka's onder ons). Dat thuisbevallen prima kan bevallen, dat het je bovendien nog eens een autoreis, parkeerellende (nou ja 's nachts zal dat wel meevallen), een terugrit (ja met die beurse kont dus) en zelfs geld (nooit over nagedacht totdat de verloskundige dat naderhand zei) bespaart. O ja, en wat ook niemand vertelt, is dat je na je bevalling heel blij bent dat je een douche hebt. Want die wc... nou. Die sloeg ik de eerste dagen maar even over.

Heb ik alles zo'n beetje opgenoemd? Ik denk het wel. Iedere bevalling is anders, net zoals iedere zwangerschap anders is. En iedere baby is ook anders. Maar die van ons is natuurlijk wél het allerliefste!

Elysa Yliana Paap, geb. op 24 februari om 04.02