De laatste dagen hoorden we hier in de woonkamer steeds gescharrel. Op het plafond, welteverstaan. Tsja, dan hoef je geen vier keer te raden wat dat is: een muis. Eén, hoogstwaarschijnlijk, want hoewel we gescharrel konden horen, klonk er nog niet 1 keer een piep. En het gescharrel kwam ook maar heel sporadisch voor.
Vanochtend hoorde ik het weer. Eerst aan de ene kant van de kamer, later hoorde ik het aan de andere kant. Daarna werd het weer stil. Nou ja, dacht ik nog, ik heb geen idee hoe ik die muis m'n huis uit moet krijgen, want ik kan moeilijk mijn plafond openbreken om er muizenkorrels op te leggen. En de vloer erboven, dat is ook geen goed idee. Hoe dat beest er is gekomen is ook een raadsel, trouwens. Laat maar zitten, waarschijnlijk gaat hij vanzelf dood. Jep. Dat dacht ik. Waarschijnlijk gaat hij vanzelf dood...
Zit ik vanmiddag te eten, kijk ik zo eens naar het plafond onder de lichtkoepel, zie ik daar iets grijs vanonder het hout van de lichtkoepel tevoorschijn komen. "Wat is dat nou weer?" vraag ik natuurlijk argeloos aan mijn man. Ik sta op, loop wat dichterbij en heb meteen door waarnaar ik sta te kijken. "Iiiiiew!" piep ik. "Dat is een muizenpoot!" Mijn man komt er ook bij staan. En ja hoor, het is een muizenpoot. Als je met je wang tegen de muur gaat staan en omhoog kijkt, kun je zelfs het staartje zien. Maar hoewel het achterpootje net door de spleet tussen balkje en muur door kan piepen, zal dat met de rest van het lijfje écht niet lukken.
Dat wordt dus slopen... maar met beleid, want we willen de boel wel graag weer in één stuk terug krijgen. Maar slopen zal wel nodig zijn. Je zit ook niet te wachten op een rottend muizenkarkas vlak naast de eettafel.
Jep. In huize Paap is altijd wel een avontuur te beleven. Maar ik had wel gelijk. Die muis ging vanzelf dood...
