Lilyrose Magazine

Er is een website waar je altijd met een glimlach artikels, reviews en veel meer kunt lezen: Lilyrose. De gaafste website die ik ken. En er is nu ook weer een - gratis te lezen! - online magazine van Lilyrose uitgekomen. Maar wat ook super gaaf is: ik sta erin!

Leuk toch ;)

Dus deze blog is heel kort, want ik hoop dat je nu snel naar Lilyrose gaat via onderstaande link, waar je snel het Lilyrose Magazine gaat lezen. Niet alleen omdat ik erin sta, maar vooral omdat het een gaaf magazine is - dus gooi die Margriet, de tv-gids of dat boek dat je leest opzij, en laat je verrassen door het leukste magazine dat er is!

Website Lilyrose

Lilyrose Magazine

Je kunt de boom in!

Mijn benen bungelen een eindje boven de grond. Onder mijn handen voel ik het mos boven op de dikke tak. Een gedachte speelt door mijn hoofd: Waarom ben ik niet gaan dammen!

Had ik al gezegd dat je een beetje maf moet zijn om aan bujinkan te beginnen?

Ik heb een hekel aan hoogtes. Laat mij een hoge boomtak grijpen, en nog zeker tien minuten nadat ik weer veilig op de grond ben geland, heb ik nog steeds knikkende knieën. "Hoog" is relatief, natuurlijk. De gemiddelde keukentrap is hoger dan die tak waar ik afgelopen zaterdag aan hing te bungelen. Maar inderdaad, ik leer liever hoe ik mezelf los moet krijgen als iemand mijn arm pakt, dan dat ik aan een tak ga hangen. Aan de andere kant: ik vind het niet erg om mee het klimrek in te gaan als Elysa daarin klimt. En dat is dan wel weer fijn natuurlijk!

Woensdag trainen we weer binnen. Daar staan geen bomen ;) 

Alle gekheid met een stokje!

Je hebt van die mensen die een beetje gek zijn. Van die mensen die zich in hun vrije tijd bezighouden met 'martial art'/'krijgskunsten' en op geheel vrijwillige basis regelmatig blauwe plekken kweken (ook verkrijgbaar, overigens, in geel, groen, paars en zo nu en dan zwart).

Ik ben ook zo'n zot. Voor mijn zwangerschap zat ik op karate, maar daar ben ik tijdens de zwangerschap mee gestopt. Maar ja, hè, ik ben wel een Ninja, dus dat ging toch weer kriebelen. Via Facebook kwam ik vorig najaar bij bujinkan terecht.

Buji-watte?

Bujinkan. Ja, daar had ik dus ook nog nooit van gehoord totdat ik het tegenkwam. De korte samenvatting: oude Japanse krijgskunsten, een mengeling van o.a. ninja- en samurai-technieken. De kern van het verhaal: je leert hoe je jezelf en anderen kunt beschermen. Er zijn geen wedstrijden binnen de bujinkan, dus in die zin is het geen sport. Maar handig is het wel! Hoe denk je dat ik van de kamer af sluip als die kleine net in slaap is gevallen? Juist. Ninja-training is multifunctioneel.

De vraag is natuurlijk: wat dóé je dan precies tijdens een training?

Nou ... Dat is nogal verschillend. Het is enorm afwisselend. Afgelopen zaterdag trainden we met stokken. Om je een idee te geven van hoe dat eruit kan zien als je heel erg goed bent, hieronder de link naar een Youtube-filmpje van een Tasmaanse dojo: 

Sanshaku Bojutsu Kihon Keiko

Ja ... ik moet nog even oefenen.

O, en natuurlijk train ik niet in Tasmanië ;) Mocht je echt nieuwsgierig zijn, kijk dan eens hier .

Voor even vereeuwigd op Vlieland

Vlieland? Ninja, je komt uit Brabant, je woont in Zuid-Holland, hoe kom je nu toch weer op Vlieland terecht? Nou ...

Op Vlieland kun je een rondrit maken met de Vliehors Expres. De naam zegt het al; de rit gaat over de Vliehors, een zandvlakte van 20 vierkante kilometer aan de westkant van Vlieland. Sinds 2003 rijdt de Vliehors Expres met speciale banden waarin gedichten zijn uitgesneden. De Vliehors Expres laat dus niet alleen een bandenspoor na in het zand van Vlieland, maar ook een spoor van gedichten. In februari hoorde ik dat er een gedichtenwedstrijd was uitgeschreven. Het idee om je gedicht in het zand gedrukt te zien staan sprak mij enorm aan - de woorden min of meer vereeuwigd in tekst, maar o zo vergankelijk. De zee, de wind, langslopende mensen en dieren, regen, alles heeft vrij spel. Uiteindelijk wordt het gedicht weer uitgewist natuurlijk, maar eerst is het goed leesbaar en trekt het de aandacht van iedereen die onder zijn of haar voeten ineens letters in het zand ziet staan. Gaaf, toch? Ja, dat vond ik dus ook. Ik verzon een gedicht, stuurde dat in, en wachtte af. Een tijd later zag ik dat er meer dan 800 inzendingen waren! Wat zal het winnende gedicht zijn, vroeg ik me af - want ik verwachtte natuurlijk niet dat het mijne gekozen zou worden ...

Op 1 april werd het op Facebook bekendgemaakt: er waren 2 winnende gedichten, waaronder die van mij!

Afgelopen dagen hebben Danny, ik en Elysa heerlijk vertoefd op Vlieland. Ons uitzicht vanuit de hotelkamer was super: 

En natuurlijk gingen we mee met de Vliehors Expres:

Mijn gedicht: 

Heen en weer rollen de golven, spel van natte zoen

Brekend schuim fluistert bevlogen; leef nu want nu wordt toen

En niet te vergeten, het andere gedicht dat won, van Ingrid den Hollander:

Overspoeld door gedachten, smachtend naar dit moment.

Een zee van ruimte, hier ben ik in mijn element.

Ga je naar Vlieland, maak dan zeker ook een rondrit met de Vliehors Expres. En vergeet niet naar de gedichtensporen te kijken! 

Werklust!

Ik word gek van mezelf, waar moet dit op lijken?

Waarom sta ik in godsnaam na tienen te strijken?

Te veel energie, dit is niet normaal meer

nog even dan doe ik dit – iedere keer?

Het leven is mooi, het kan echt niet op

geef mij maar een dweil en een emmer met sop

ben ik dan gelukkig – wat is dat voor flop!

Ga toch weg met dat wasgoed, ‘k wil voor de tv

maar nee, als ik zit dan ben ik niet tevree

En dan een uur later is ’t nog niet genoeg

ik ga nóg maar door, ik poets en ik zwoeg

met plezier nota bene, wat is er dan toch?

high kan ik niet zijn, hier hangt zelfs geen smog

Maar nu kap ik ermee

genoeg voor vandaag

tabee en adieu

en dan iets met ‘aag’

oja

daaaaag!

... maar wat is er dan leuk aan?

Natuurlijk zijn er momenten waarop het even wat minder leuk is om moeder te zijn. Van reflux (lees: "mondje" melk opboeren hebben wij nooit gehad, bij ons kwam gerust de complete voeding terug naar boven, oei wat hebben wij de eerste maanden een hoop "plezier" gehad van de hydrofieldoeken - onze "spuugdoekjes"!) tot woest gekrijs als je per ongeluk een knoop vastmaakt (Gij Zult Weten Dat Ge Een Dreumes Hebt) - het is echt niet altijd makkelijk, het is niet altijd rozengeur en appeltjeswangen.

Maar.

Soms ook wel.

Wat die kleine van mij kan uithalen:

- De glimlach-reflex. Glimlach naar haar en gegarandeerd dat zij terug lacht. Maar dan superschattig, want haar glimlach is altijd liever dan die van jou.

- Laatst zochten we een nieuw Barbapapa-boek, want wij waren wel een beetje uitgekeken op de 2 boekjes die we hadden. In de boekhandel vonden we de "Kleine dikke Barbapapa" (een dik boek met 12 verhalen erin). Wat krijg je dan, als je dat boek aan haar geeft? Eerst gaat ze direct zitten en bladeren. Dan, als we naar de kassa gaan, loopt ze dus door de boekwinkel, Barbapapa in haar handjes, pontificaal stappend en ondertussen zonder te stoppen: "Babapapa, babapapa, babapapa". Dan weet je dat je aankoop wel goed zit.

- Ze kruipt naast je op de bank, pakt je arm, steekt de hare erdoorheen en blijft zo zitten. Op de schattigheidsschaal is dat zo ongeveer een 11 als de schaal van 1 tot 10 loopt.

- Ze gaat niet zomaar op haar stoel zitten om te eten (ze heeft een klein stoeltje dat precies bij de salontafel past qua hoogte). Nee, ze neemt dan gerust haar "Buurman&Buurman"-pop mee (of allebei de buurmannen) en zet die eerst naast zich neer. In je eentje je koekje opeten is maar saai.

- De uitspraak van het woordje "opeten". Ze legt de klemtoon verkeerd en zegt dus "opéten!" - ineens klinkt dat woord veel liever.

- Nog zo'n leuk woord: mineola. Dat is dus een "lolala" (en varianten daarvan).

- Ze heeft zelf verzonnen dat het leuk is om achter de gordijnen te gaan staan als een soort spookje. En om dan weer tevoorschijn te komen, natuurlijk.

- Ze is gek op meehelpen. Ze geeft de was aan als ik die ophang (soms neemt ze die in beslag, meestal niet) en gooit propjes weg als je die aangeeft. Of als je die naast je neerlegt met de bedoeling om het later weg te gooien. Loop naar het aanrecht en ze komt achter je aan met een lege kom. Die laat je toch zeker niet leeg op tafel staan! Nu vindt ze opruimen nog leuk - handig! 

- Geef haar een lege wc-rol en ze maakt er een armband van. Geen idee hoe ze daarop is gekomen.

Ik vergeet een hele hoop. Maar nu heb ik luiercrisis. Er hangt hier een luchtje... 

Dreumesdrama's die alle moeders vast wel herkennen...

Een greep uit redenen waarom mijn dochter soms keihard krijsend (ze kan een concert van een rockband overstemmen, echt!) laat merken dat ze het Er Niet Mee Eens Is:

- Ze wil van de trap leren lopen. En dan moet je de leuning vasthouden. Dat ze daar nog niet bij kan, daar heeft ze geen boodschap aan.
- Ze wil naar de wc. Totdat je daar staat, dan wil ze niet meer. Totdat ze dan weer in de woonkamer staat, want dan... wil ze weer terug.
- Ze wil haar handen wassen als ze net al haar handen heeft gewassen en ik bezig ben met afwassen. Dat het niet zo handig is om uren achtereen je handen te wassen; daar heeft ze niets mee te maken.
- Ze wil spelen met de houten puzzel. Nee, toch niet. Ja, toch wel. Nee, toch niet. Ermee gooien is ook leuk!
- Ze wil kleuren met haar krijtjes. Enkele minuten later is het interessant om iets heel anders te gaan doen. Totdat ik de krijtjes opruim. Dan is het brullen, want die krijtjes moeten daar wel blijven liggen terwijl zij iets anders doet!
- Ze wil zélf haar broek aandoen. Ook de knoop! En als ik dat even vergeet, o, donder, bliksem, hel en verdoemenis.
- Ze wil zélf het klemmetje vastdoen van de gordel in de kinderstoel. O, wee als ik dat doe.
- In de wagen zitten is voor watjes. Ze wil lopen.
- Die sok die ik wil ophangen aan de waslijn, die wil zij nu net bij zich houden! Die is van haar!

Ah, de wonderlijke logica van de bijna 2-jarige dreumes :) Iedere dag feest!