Paul Harland Prijs

De Paul Harland Prijs is de oudste en meest gerenommeerde schrijfwedstrijd voor verhalen in de genres sciencefiction, fantasy en horror in het Nederlandse taalgebied (tot 10.000 woorden).

Zo staat het in ieder geval op de site: Paul Harland Prijs
En dat is natuurlijk leuk, of super, of geweldig - of hoe je het ook maar noemen wilt... maar áls ik meedoe, wil ik dit keer eigenlijk wel een goed verhaal insturen. Geen halfslachtige fantasy, zoals mijn inzending voor de UA. En ja, ik heb een verhaal liggen... maar nee, dat is 'm ook niet helemaal. Die moet gewoon lekker op m'n pc blijven staan en daar verder nooit vanaf komen. Voer voor de 'oefenruimte', meer niet.

Vandaag heb ik nog zitten sleutelen aan een tweede verhaal, maar ook dit verhaal heeft last van mijn drift-tot-het-insturen-van-iets-goeds: ik twijfel. Ik twijfel aan de kwaliteit van het verhaal. Nu heb ik dat al heel snel, maar toch... misschien toch maar even verder denken. Juli is tenslotte nog ver weg...

Schrijfkriebels door Unleash Award

De meeste mensen krijgen lentekriebels. Ik krijg schrijfkriebels.

Gisteren was de uitslag van de Unleash Award. Ik verwachtte er niet veel van, want het verhaal dat ik had ingestuurd, was niet al te best. Ik heb dat in december geschreven, maar eigenlijk was ik veel meer bezig met mijn manuscript van mijn boek dan met dat verhaal. Ben ik toch nog 23e geworden (van de 77)! En derde beste nieuwkomer, dat is ook wel weer leuk.

Het allerleukste vond ik eigenlijk toch wel dat mijn verhaal gelezen werd (had ik dat van te voren geweten, dan had ik wellicht beter m'n best gedaan :P) door Tais Teng! En om van Tais Teng 'soepele stijl' als commentaar te krijgen, dat is tóch mooi :) Jammer vond ik wel dat het jurycommentaar in 2 van de 3 gevallen érg kort was, maar goed, je kunt niet alles hebben. En ik ben het met ze eens, dus veel meer valt er niet over te zeggen ook. Als vingeroefening was het geslaagd, verder ga ik er niet meer naar kijken ;)

Maar door die Unleash Award kreeg ik weer schrijfkriebels. En vandaag het resultaat; ik heb de ruwe versie van de proloog af - de proloog voor boek nr. 3, welteverstaan....

En dat terwijl ik boek 1 nog moet opsturen en boek 2 nog moet nakijken. Ik heb ook eigenlijk niet de planning om hard aan deel 3 te gaan werken, maar ja... die kriebels....

Just another story...

LOI-huiswerk: eerste en laatste zin waren gegeven. Dus die zijn niet van mij ;) de rest wel...

“Do you do that often?” she asked with curiosity.

Thomas dropped the dead body onto the floor. He licked his lips, wiped the sweat from his forehead and shrugged. “It’s not a habit, if that’s what you mean.”

July looked at the man her brother had just killed. She knew that killing the reporter had become inevitable. But she never expected Thomas to kill with this ease. She always thought he was gentle, even a bit soft maybe. In the last five minutes, she had learned more about her brother than she did during the last century. She wondered what else he could hide from her, and the answer was very simple and very disturbing: if he wanted, he could hide almost anything.

“We should hurry,” Thomas said.

She nodded, but she couldn’t take her eyes off the reporter. The gaping wound in his neck was still bleeding. Blood seeped on the dusty floor, leaving stains on the old carpet.

“There’s no time for that. Besides, he will not be very tasty, since he’s already dead.”

She glanced at him. He was right. Blood from a dead person wasn’t nearly as good as blood from someone who was still alive, but her thirst was overwhelming.

Thomas grabbed her arm and pulled her away from the dead reporter. He led her through the empty house, as if she were a five-year-old.

They walked in silence, until they were outside, standing in the slowly descending snowflakes.

“How long will it take them to find him?” July asked. She shivered – temperature dropped rapidly, and her thin coat wasn’t enough to keep her warm.

Thomas put his arms around her. He looked at the old house. Centuries ago, it belonged to them. When they were still human, when people loved to come by, when they still had friends and family. Now, they only had each other. The reporter somehow found out their resemblance to Lord and Lady Stapleford and he had asked questions about them, not knowing he was actually talking to the people he was interested in.

If the reporter had left it at asking questions in the pub, he would have survived. But Thomas could not let him go. Not after the reporter had suddenly appeared on their doorstep, peering through the cracked window. The man saw them, as they were having a meal. A meal consisting of two foxes they had caught – they preferred animals over humans, not because animals tasted better, but because humans were high-risk victims.

“I think his wife will start searching for him pretty soon, but if it keeps snowing, it could take them a while.”

July sighed. “We can never come back here, can we?”

“No. We have to go.”

“I really loved this house.”

“Me too.”

“It’s a good thing we never furnished it.”

Thomas smiled, but his smile never reached his eyes. It was the second time they left their old house, but this time they could never return. People would recognize them, they would remember the reporter’s story about the old house on top of the hill, and they could fill in the blanks. Thomas and July had been through a witch-hunt before and he didn’t want to go through that again.

He rubbed her arms, in an attempt to make her feel warm. “Sometimes I wish those ridiculous stories they write down in books about us are true,” he said. “I’m sorry, July.”

“Don’t be.” She paused for a moment. “Let’s go somewhere warm. Spain, maybe. Or Italy.”

“You want to go roaming again?”

“Yes. I’ve had it with this life. We’re vampires, we can do whatever we want if we’re careful. We’ve tried to fit in, we’ve tried to live a normal life – this is how that works out. We have to stop fooling ourselves.”

“Maybe we should furnish the next house,” he said.

“Then we’ll have to have money, don’t we?”

“Yeah.” He turned around and started walking. After a few minutes, July followed. They would have to make a choice; people always seemed to feel they were different. They could just drift, as they once did, living off the blood of human beings, robbing those same humans of their money. But they could never stay in one place too long.

“Thomas.”

“Yes.”

“I never thought you could do... what you just did.”

“We are three hundred years old, July. It’s not the first time some idiot got too curious for his own sake.”

“I know, but still...”

“I will never let anything bad happen to you. Just remember that, all right?”

She nodded. Her hand found his and they walked into the night, just as they did hundreds of years before, hand in hand – only this time, they weren’t chased by half a village carrying torches and pitchforks.

In the empty house, the reporter’s body would not be found until the next morning. And while the two vampires vanished in the cold, dark night, snow fell heavily. Gently the snowflakes descended on the empty house.

Ik mág dat zeggen; ik ben immers zelf ook een vrouw.

Afgelopen zondag was ik, samen met Tini en Danny, bij Rammstein. Daar hoef ik natuurlijk niets over te vertellen; Rammstein is altijd geweldig en dit concert vormde daarop geen uitzondering.

Maar ná het concert liep Ahoy, vanzelfsprekend, leeg. Duizenden mensen stroomden naar metro, trein en auto. Keurig netjes wachtte iedereen tot het licht op groen sprong en met z'n allen liepen we over het zebrapad naar de overkant.... waarbij we gehinderd werden door een auto die midden op dat zebrapad stil stond. Lekker onhandig, lekker dom.
Ik keek om, met de gedachte 'het zal toch niet' al in mijn hoofd. Maar; jawel, het was wel zo. En tussen de Rammsteiners flapte ik er hardop uit: "Ja hoor, het is weer een vrouw!" (En ja, daar werd smakelijk om gelachen :P )

En nu maar afwachten

Gisteren heb ik (nu echt) de laatste hand gelegd aan het manuscript. Misschien staat er nog wel ergens een kromme zin, maar daar hebben zowel Danny als ik dan overheen gelezen. Dit is 'm dan écht, zeg maar...

Nu kan ik alleen nog afwachten. Wachten op reacties van proeflezers - als die al zeggen dat het bagger is, ga ik er niet mee leuren natuurlijk. Dus... ik ben benieuwd.

Insomnia

4u30: Ik kijk op de wekker, trek mijn wenkbrauwen op en draai me om. Vanzelfsprekend ben ik klaarwakker.

4u45: In ieder geval fluiten de vogels vrolijk. Door een kier in de gordijnen schijnt geel licht - ik leef wel in het Westland, dus ook midden in de nacht is het bij ons "licht". Ergens rond vijf uur val ik weer in slaap.

5u30: Wederom wakker. Het vogelconcert is inmiddels afgelopen. Vrij snel slaap ik weer...

6u45: ... om vervolgens een uurtje later weer wakker te worden. Ik doezel nog wat. Het wordt kwart over zeven met dat gedoezel.

7u30: Ik geef het op. Ik ga mijn bed uit en spring onder de douche. De gedachte aan Kings "Insomnia" dwaalt natuurlijk wel even door mijn hoofd - maar zolang ik geen aura's ga zien, ben ik veilig. Toch?