Bizar, zo'n baby

Een baby is zo'n ding dat huilt en poept en lacht als jij je kop stoot en "au" roept. Althans. Dat is zo'n beetje het beeld dat redelijk overheersend is als je weinig met baby's te maken hebt gehad. O, ja, en ze spugen altijd als je ze boven je hoofd houdt, en wel recht in je gezicht. (Een weetje dat gevoed werd door tientallen homevideo's die je vaak op televisie voorbij zag komen.)

Maar dan krijg je zelf een baby (en wat een bevalling is dat, zeg) en dan kom je ergens achter: namelijk dat geen enkele baby standaard is. Die van mij in ieder geval niet. Zo zijn er van die dingen...

• In de kinderwagen / auto valt de baby gegarandeerd in slaap.
  Yeah, right. Niet die van mij. Vergeet het maar. Als Elysa in de kinderwagen ligt, gaat ze om zich heen kijken. Veel te veel te zien!
• Er komt een beetje spuug omhoog na het drinken.
  Allemachtig, zeg. Niemand zegt tijdens je zwangerschap iets over reflux! Gelukkig is dat inmiddels een heel stuk minder, maar als wij moesten proberen om die kleine te laten boeren, dan zorgden we er wel voor dat we een hydrofieldoek op onze schouder hadden liggen. En die lagen ook in de box. En in het bedje. En eigenlijk overal waar de baby was. Spuugdoekje? Ja, om het restje van haar mond te vegen nadat de plas melkspuug ergens anders terecht was gekomen. Zoals gezegd, inmiddels is het minder. Bijna over, zelfs. Maar dat zijn zo van die dingen waar niemand je voor waarschuwt. En dan ben ik nog blij dat we niet het allerergste hadden, want er zijn ook baby's die aan projectielbraken doen. Ja, dat klinkt zoals het is. Niet fijn. Dan kun je echt naar de kinderarts voor medicijnen.
• 's Nachts huilt een baby alles bij elkaar.
  Over de eerste twee maanden zal ik niet veel zeggen. Maar ik kan je verzekeren dat als je een baby hebt die last heeft van maagzuur, dat ze dan niet graag wil liggen.
  Maar: nu zijn we wat verder. Na de laatste voeding gaat die kleine in haar bedje, wij in het onze, en iedereen slaapt heerlijk. Mij hoor je niet klagen ;) Je kunt maar gezegend zijn met een negatief vooroordeel dat niet blijkt te kloppen. (Ze moet nog tandjes krijgen... dus wat dat betreft...)
• Poep van een baby stinkt een uur in de wind.
  Nou, nee. Waarschijnlijk zal er wel e.e.a. veranderen als de jonge mevrouw straks kennis gaat maken met vast voedsel, maar voorlopig heb ik nog niet gedacht "had ik nu maar een knijper in de buurt".
• Hier is een schema...
  Naar de hel met schema's. (Nou ja. Met de meeste dan.) Nu weet ik wel dat ons kind een klein hoofdje heeft, hoor. Dat wisten we al toen ze nog in de buik zat (mochten we voor extra echo's naar het ziekenhuis) en ook nu is het kleiner dan dat van een gemiddelde kaaskop (mochten we voor een extra onderzoek - je raadt het al - naar het ziekenhuis). Niks aan de hand. Ik heb ook geen groot hoofd. Mijn man ook niet. Je wordt er gestoord van, van die schema's. Ik snap dat ze bij het consultatiebureau graag kijken hoe je kind het doet, maar kom óp, zeg. Kijk ook eens naar het kind en niet alleen naar de schema's.
• Kinderen slapen veel.
  Ja, die kleine van ons slaapt 's nachts. En nu toevallig even. Maar ik heb ook dagen dat ze amper slaapt overdag. Is dat slecht? Welnee. Dat haalt ze dan de dag erna weer in. Dat kind volgt haar eigen ritme.

Dus: baby's. Iedere baby is anders. (En die van mij is natuurlijk nét een beetje leuker en liever dan de rest ;) ) Toch kijk je raar als je 's ochtends je kind uit bed gaat halen en je haar dan dwars tegen het voeteneind aan vindt. Of als je in de box kijkt en mevrouw ligt dan op haar knietjes te slapen, met de kont in de lucht. Of als je ziet dat die duim vóór het mondje is blijven hangen, in plaats van erin. Je kunt van alles bedenken, maar niets is zo gek als wat je kind zelf bedenkt. Best bizar, zo'n baby. Zeker als het er een is met de genen van mij en mijn man. Dat kan dan natuurlijk ook niet anders...