Ik heb er nooit lang over nagedacht. Als ik moeder werd, wilde ik er zijn voor mijn kindje. Die mogelijkheid had ik ook (sterker nog: het was voordeliger om te stoppen met werken, want probeer met een postNL-salaris maar eens kinderopvang te betalen). Niet veel vrouwen hebben die keuze. Trouwens, niet veel vrouwen zouden tegenwoordig nog kiezen om fulltime moeder te zijn.
Had ik vorige week niet gezegd dat ik me soms, tijdens mijn zwangerschap, bijna minder vrouwelijk voelde? Nou, er is nog zoiets. Als Bewust Ouderwetse Moeder, kortweg BOM (o wat zijn we weer creatief vandaag) ben je eigenlijk een beetje dom, toch? Je carrière staat stil (nou heb ik 1 voordeel: ik volg een thuisstudie en dat kan ik gewoon blijven doen). Je wordt afhankelijk van je partner (dat is immers degene die het geld verdient). En er zijn vast nog meer argumenten om de BOM onderuit te halen. Je zou je, als fulltime moeder, gaan schamen. Bijna.
Je kunt het natuurlijk als luxe zien, als je als BOM door het leven kunt gaan. En in zekere zin is dat ook zo. Aan de andere kant is het ook luxe om de mogelijkheid te hebben om door te kunnen gaan met werken. Voor beide mogelijkheden is wel wat te zeggen. Ik heb nog een hbo-studie (thuisstudie) die ik gewoon blijf doen en ik schrijf natuurlijk ook nog, dus ik zit zeker niet te niksen als Elysa ligt te slapen (los van het huishouden, want ik heb geen schoonmaakster in dienst en ook de kaboutertjes doen hier niet veel). En ik geniet. Ik hoef niet te kolven, ik kan borstvoeding geven als dat Elysa uitkomt en ik kan gaan spieken hoe ze ligt te slapen (meestal met allebei de armpjes naast haar, alsof iemand "handen omhoog of ik schiet" heeft geroepen) als dat mij uitkomt. Als ze de hele dag getroost moet worden, heb ik daar de tijd voor. Stress bestaat eigenlijk niet. Ik snap het wel, dat de ándere BOMers tegen mij zeiden, toen ik bekendmaakte dat ik stopte met werken en dat ik fulltime moeder zou worden: "Geniet er maar lekker van." Want eigenlijk heb ik gewoon heel veel mazzel. Ik kán ervan genieten. Iedere dag, met volle teugen.
Friday, March 21, 2014
Friday, March 14, 2014
Wat een bevalling!
Vaak grap ik dat ik geen "echte" vrouw ben. Als je immers over zwangerschap en bevallingen leest, kom je van alles tegen. Zwangerschapskwaaltjes, bijvoorbeeld. Bij mij was het lijstje "kwaaltjes" wel heel kort: in de eerste weken was ik veel misselijk, maar daar wist ik mee om te gaan, waardoor ik mijn eten eigenlijk altijd binnenhield. Ik at gewoon vaker kleine hoeveelheden. En helemaal in het begin waren er natuurlijk de krampen (erg fijn als je op de fiets de post aan het rondbrengen bent).
Na een maand of 3 nam die misselijkheid wel af. Pas helemaal aan het eind van mijn zwangerschap hield ik wat vocht vast, maar veel drinken en blijven bewegen (zo goed als dat gaat) helpt, zodat ik gewoon mijn schoenen aan kon blijven doen. Alleen mijn ringen wilden niet meer om m'n vingers (en nu eigenlijk nog steeds niet, blijkbaar duurt dat even voordat dat weer terug is in oude staat).
Maar waar werd ik voor gewaarschuwd? Wacht maar, zeiden een hoop mensen, die nesteldrang komt nog wel. (Nee hoor.) Wacht maar, de huilbuien komen nog wel. (Welke huilbuien?) En, heb je al vreetbuien/trek in rare dingen? (Behalve nachtelijke broodjes kaas tegen de misselijkheid en een voorkeur voor frikandellen speciaal - maar dat had ik altijd al - niet. Vreetbuien heb ik niet gehad.) Wacht maar, je gaat vast tig keer per dag de kleertjes bekijken. (Nope.) Ach, maar zorg er wel voor dat je Rennies in huis hebt, want dat ga je vast nodig hebben! (Ik kan niet zeggen dat ik last heb gehad van brandend maagzuur.)
Tijdens mijn zwangerschap heb ik 0 paracetamol ingenomen, 0 Rennies, 0 andere medicijnen. (Foliumzuur tel ik niet mee uiteraard.) Een voorbeeldige zwangerschap, dus? Misschien. Maar je gaat bijna aan jezelf twijfelen, of je toch wel "vrouwelijk" genoeg bent, als je al die artikelen leest en ervaringen hoort van anderen.
Aan het eind van de zwangerschap werd het helemaal erg. Ik voelde me prima, maar ik kreeg constant te horen "succes met de laatste loodjes". Alsjeblieft, zeg. Wélke laatste loodjes? Behalve dat ik m'n veters niet meer op een normale manier kon strikken (en dat ik moeilijk moest doen om een sok aan te krijgen) had ik dus echt nergens last van.
Nee, dan de bevalling zelf. Ik heb geen voorweeën gehad (waar ik veel over had gehoord). Ja, misschien die ene, op zaterdagavond op weg naar huis in de auto, toen ik zowat door de autostoel zakte van de pijn in m'n onderrug. Die nacht kwamen de eerste beetjes van de slijmprop los. Maar dan kan het nog makkelijk dagen duren, dus ik heb de zondag erna heerlijk op de bank zitten gamen zonder nog ergens last van te hebben. Die zondagavond, rond half 10, kwam er dan een wee. En, o wee, dat zette dus meteen door. Om 1 uur die nacht was de verloskundige er, die meteen kon blijven, om 2 over 4 werd Elysa geboren.
Succes met de laatste loodjes? Nou, die eerste waren een heel stuk zwaarder! De kraamzorg wist het leuk samen te vatten: je gaat kerngezond een bevalling in en komt er als een wrak weer uit. Ja, dat klopt wel ongeveer. Wat een bevalling zeg, zo'n bevalling! En wat wordt nog wel eens voor het gemak weggelaten? Nou, bijvoorbeeld dat knippen niet prettig is en het hechten daarna al helemaal niet. En dat je de dagen na je bevalling het idee hebt (althans, dat had ik) dat je achterwerk vier keer zo dik is geworden. Dat de verloskundige vraagt of je het wilt zien, ergens tussen een paar weeën door. (Daar had ik nou geen behoefte aan, ik had genoeg aan het beeld van "de ontplofte egel" dat ergens in een of ander boek stond - was het Kluun? Geen idee...) Dat je tussen de weeën door in slaap kunt vallen (en in mijn geval droom je dan dat je met Mario muntjes verzamelt; dat krijg je ervan als je voor je bevalling Mario hebt zitten spelen!). Dat je bijna gegarandeerd poept tijdens je bevalling. Daar is haast geen ontkomen aan. Dat de persweeën amper pijn doen (ik voelde er amper iets van, maar misschien maakte ik gewoon veel endorfine aan), maar de weeën ervóór, die je tegen moet houden omdat je nog niet mag persen, veel erger zijn. Dat je erachter komt dat een kiai helemaal niet zo moeilijk is (voor de karateka's onder ons). Dat thuisbevallen prima kan bevallen, dat het je bovendien nog eens een autoreis, parkeerellende (nou ja 's nachts zal dat wel meevallen), een terugrit (ja met die beurse kont dus) en zelfs geld (nooit over nagedacht totdat de verloskundige dat naderhand zei) bespaart. O ja, en wat ook niemand vertelt, is dat je na je bevalling heel blij bent dat je een douche hebt. Want die wc... nou. Die sloeg ik de eerste dagen maar even over.
Heb ik alles zo'n beetje opgenoemd? Ik denk het wel. Iedere bevalling is anders, net zoals iedere zwangerschap anders is. En iedere baby is ook anders. Maar die van ons is natuurlijk wél het allerliefste!
Elysa Yliana Paap, geb. op 24 februari om 04.02
Labels:
Elysa
Subscribe to:
Posts (Atom)