Nieuwe doedel

Ik vind 'm een stuk minder leuk dan de vorige, maar ik vond de opdracht ook lastiger: 

Schrijfdoedel #10: Een vrouw die vanaf geboorte doof is, wordt op een dag wakker door het geluid van een sirene.

Heel haar leven had ze niets dan stilte gekend. Onmetelijke stilte.

Nu werd die stilte vervangen door het keiharde geblèr van een sirene – een geluid dat haar vreemd was, zoals alle geluiden haar vreemd waren.

Joyce schoot overeind. Ze klemde haar handen tegen haar oren, in een poging om het geluid buiten te houden dat stalen pinnen van pijn in haar hersenen dreef. In paniek probeerde ze uit bed te springen, maar haar benen zaten verstrikt in de deken. Met een harde bonk viel ze naast haar bed.

Haar ogen werden groot van schrik. Ze zwiepte de deken weg. Ontstelt merkte ze dat ook de deken geluid maakte.

Wat is dit? Ik HOOR!

Maar als dit was hoe de wereld klonk, dan was ze liever doof.

De sirene hield aan. Joyce kromp ineen, trok haar kussen van het bed en klemde die over haar hoofd, zodat het geluid iets werd gedempt. Zo bleef ze enkele minuten zitten – met haar kussen stevig op haar hoofd gedrukt, stijf als een wild dier dat plotseling in een stel koplampen kijkt.

Na een tijdje stond ze op. Ze keek op de wekker; half drie ’s nachts.

Langzaam liep ze naar het raam. Met haar elleboog duwde ze het gordijn opzij, zodat ze naar buiten kon kijken. Haar eigen achtertuin lag er vredig bij. Verderop zag ze een kat over een schutting lopen.

Dit kan niet goed zijn. Hoort iedereen die herrie?

Niets wees erop dat er iets raars aan de hand was. Er kwamen geen mensen verschrikt hun huizen uit rennen. De kat was zelfs op de schutting gaan zitten, waar het aanzienlijke achterste van het beest de zwaartekracht tartte.

Verward draaide Joyce zich weer om. Ze snakte naar adem toen het geluid aanzwol. Haar hoofd bonkte. Ze strompelde enkele passen de kamer door, viel op haar knieën en schreeuwde. De sirene overstemde echter het geluid van haar schreeuw. Met tranen in haar ogen kroop ze verder. Voor haar gevoel duurde het een eeuwigheid om haar bed weer te bereiken. Ze trok zichzelf omhoog aan het voeteneind, keek op en verstijfde voor de tweede keer die nacht.

In haar hoofd, vlak achter haar linkeroog, voelde ze een korte, scherpe pijn, als van een hevige migraineaanval. Dat was het laatste wat ze voelde.

Joyce verloor de grip op het bed. Haar vingers gleden weg, machteloos. Ze viel op de grond. Grote handen draaiden haar om, een hamer ging voor de tweede keer naar haar hoofd. Vlak voordat de inbreker haar dood sloeg, dacht Joyce aan de operatie die ze een week eerder had ondergaan. Experimentele, nieuwe technieken. Blijkbaar had het gewerkt. Net als haar inbraakalarm kennelijk prima werkte.

Schrijfdoedel

Op de één of andere manier weet ik er altijd wel weer een vreemde draai aan te geven... Sinds kort zit ik een beetje rond te neuzen op schrijvenonline.org . Daar is ook een leuk forum te vinden, met onder andere het onderdeel "schrijfdoedels". Zoals het op de site staat: Schrijfdoedel is een wekelijkse schrijfopdracht voor een scène, verhaalfragment of kort verhaal in de vorm van een gegeven of een eerste zin.
Het mag niet langer zijn dan 500 woorden.

Ik heb me er ook aan gewaagd. Gewoon, voor de lol. De opdracht: De schrijfdoedel van deze week is:
Je stapt in de lift met je ex. Na een paar verdiepingen blijft plots de lift hangen.

Mijn uitwerking:

‘Euh…’
Ik kijk Rogier aan. Typisch iets voor hem – al valt er een olifant uit de lucht, meestal komt er niets anders uit dan een stompzinnig ‘euh’.
Rogier grijnst zenuwachtig, waarna hij voor de derde keer lukraak op wat liftknopjes ramt.
‘Dat helpt niet,’ zeg ik. Ik reik langs hem en duw op de noodknop. Niks.
‘Dat blijkbaar ook niet,’ merkt Rogier op.
Ik werp hem een hatelijke blik toe. ‘Weet jij iets beters?’
Hij wijst naar het telefoonnummer dat onder de knopjes staat. ‘Je zou dat kunnen proberen.’
Ik zucht. Vervolgens duw ik hem mijn telefoon onder zijn neus. ‘Geen bereik, slimmerik. Daar had ik ook al aan gedacht.’
‘O.’ Hij wipt heen even heen en weer. ‘Dan zit er niets anders op dan te wachten.’
‘Fijn.’ Ik herhaal zijn eerdere destructieneiging en sla tegen de knoppen. ‘Verdomme…’
‘Heb je haast?’
Ik snuif. Dat is niet iets wat ik normaal vaak doe, maar op dat moment kan ik niets beters verzinnen om mijn minachting voor hem duidelijk te maken. ‘Ja! Ik heb haast ja! In tegenstelling tot sommige mensen heb ik wél werk – en daar ben ik naar op weg! Toevallig!’
‘O, nou, sorry hoor.’ Rogier stapt achteruit, met zijn handen half omhoog geheven, alsof hij zich overgeeft. ‘Ik wist niet dat je kwaad werd.’
Ik vloek nog een keer. Uiteindelijk wrijf ik een keer door mijn haar, waarna ik hem nog eens aankijk. ‘Wat doe jij hier eigenlijk?’ vraag ik.
‘Werken,’ antwoordt Rogier.
Ik frons. Een jaar eerder had ik het uitgemaakt met Rogier, juist omdat hij het verdomde om werk te zoeken. Dus waar had hij het over? ‘Ben je van je geloof gevallen?’ vraag ik.
‘Nee.’ Hij grijnst. Grote tanden, blikkerend in het licht. ‘Ik denk dat ik eindelijk iets heb gevonden wat ik leuk vind.’
‘Wat…’ Op dat moment trekt Rogier een pistool tevoorschijn. Ik zie dat er een geluidsdemper op zit. Ik staar hem aan, geschokt. ‘Rogier… waar ben je mee bezig?’
‘Mijn werk, schat. Niks persoonlijks.’ Met die woorden haalt hij de trekker over.

Milkshake! ... :(

Kwart over zes vanochtend; ik stommel door het huis, op zoek naar Strepsils. Als ik ze even later heb gevonden, kruip ik maar weer terug in bed. Slapen zit er niet meer in, dus dan maar verder in het boek dat ik aan het lezen ben en dat superspannend zou moeten zijn, maar dat slechts matig spannend is.
Keelpijn... negen van de tien keer is het (bij mij althans) een voorbode van een fikse verkoudheid. Milkshakes en vruchtensapjes helpen redelijk, Strepsils werken nog altijd het beste. De komende dagen zal ik wel veel sap achterover slaan :(

Vandaag niet... morgen ook niet...

Moet dat nu ECHT zo lang duren? Inmiddels zit ik op ruim 11 weken - aanstaande dinsdag is het precies 12 weken geleden dat ik examen heb gedaan voor m'n propedeuse. En ik wéét dat het niet aan de eerste correctors ligt, want die hebben het na 2 weken nagekeken. Dus blijft over dat er dan waarschijnlijk voor sommige studenten nog een 3e correctie aan te pas komt, waarna de hele zooi natuurlijk weer heen en weer gestuurd wordt... maar hoe ik het ook bekijk, het is voor mij moeilijk te bevatten waarom het verdorie 12 weken moet duren!
Ik ga toch nog maar eens een keer bellen. Kijken of ik het examenbureau aan de lijn kan krijgen... een uitleg zou ik fijn vinden.