Puber

Geschreven voor de schrijfwedstrijd van Schrijfretraite. Helaas kwam het niet op de longlist terecht (van 20 van de 246 inzendingen), dus gooi ik 'm lekker op m'n blog.

Puber

Het was druk in de kantine. De pauze was net een paar minuten bezig, de scholieren waren massaal naar de lange tafels gekomen. Kleine groepjes zaten in de vensterbank hun boterhammen te eten. Een lange rij leerlingen stond voor het verkooppunt van de catering te wachten totdat ze appelflappen, saucijzenbroodjes of broodjes gezond konden kopen.

Twee docenten dwarrelden tussen de zee pubers door, verloren zoals de kinderen zich meestal in hun klassen voelden. Gesprekken vielen stil als een docent in de buurt kwam, om daarna met zacht gegiechel hervat te worden.

In een hoek, naast een vensterbank, op de bovenste trede van de in totaal vijf treden hoge trap dat van het voorste deel naar het dieper gelegen deel van de grote kantine leidde, zat één jongen. Hij was lang en slungelig. Zijn knieën leken gemaakt van een vreemd soort rubber, een soort die alleen voorkwam in slungelige jongens die middenin hun opmars naar volwassenheid zaten. Jeugdpuistjes ontsierden zijn vooruitstekende kin en bleke wangen. Terwijl hij langzaam zijn boterham met pindakaas at, zwiepte hij af en toe met zijn hoofd kort naar links of rechts om zijn net te lange plukken vlassig haar uit zijn ogen te houden. Tussen zijn enkels stond zijn uitpuilende rugzak.

Dit was een jongen die nooit een boek vergat mee te nemen, die altijd een extra schrift bij zich had en zijn etui zat vol verschillende pennen, potloden, gummen en markeerstiften. Hij was op alles voorbereid. Toen hij klaar was met eten, diepte hij zijn agenda op uit zijn rugtas. Die moest hij met twee handen vasthouden, want de kaft was in tweeën gescheurd. Aandachtig bestudeerde hij zijn rooster. Daarna keek hij bij zijn aantekeningen van die dag. Een controle in zijn werkboek, of hij toch echt alles af had. Eenmaal tevreden gesteld, schoof hij de agenda weer terug in zijn rugtas en pakte een leesboek om de rest van de pauze door te komen.

Geen van de leerlingen om hem heen schonk enige aandacht aan hem. Er was een onzichtbare bubbel om hem heen gecreëerd. De jongen kon, als hij dat zou willen, met zijn rugtas om zich heen zwiepen zonder iemand te raken. Er werd niet naar hem gekeken. Er werd niet naar hem gewezen. Als iemand de trap op wilde lopen ging diegene liever een paar meter verderop naar boven, dan vlak langs hem te gaan.

Hij was alleen.

Hoor wie klopt daar...

Iedere dag zo rond dezelfde tijd hoor ik het. Een zacht, tikkend geluid, alsof iemand op het raam staat te kloppen. Maar als ik uit het raam kijk, zie ik niemand. En voor een ongeduldige bezoeker die de bel niet kan vinden, is het geluid ook eigenlijk te zacht.

Toch komt dat zachte tikken, of kloppen, iedere dag weer terug. Heel even. Klop, klop, klop. Klop. Weg.

Hebben we een klopgeest? Eén die overdag opereert en die niets anders doet dan tegen het raam tikken?

Nee.

Het is een hommel.

Of het iedere dag dezelfde is, dat weet ik niet, maar hij komt wél iedere dag even kloppen. Zo rond dezelfde tijd vliegt hij een keer of vijf tegen het raam met zijn dikke hommellijf. Alsof hij de weg naar onze tuin iedere dag even kwijt is. Misschien is hij een beetje vergeetachtig, die hommel. Of misschien is het wel een klophommel. Dat is weer eens wat anders dan een klopgeest.

Wachten op de postbode

Het gebeurt vaak genoeg dat mensen staan te wachten totdat ik langs ben geweest. Sommige verwachten een televisiegids, andere zijn jarig of waren toch juist toevallig onderweg naar binnen en wachten dan even tot ze de post meteen mee kunnen nemen.

Vandaag werd ik ook opgewacht, of die mevrouw was gewoon net toevallig onderweg naar haar deur. Hoe dan ook, ze deed de deur open juist toen ik aankwam en vertelde dat ze belangrijke post verwachtte. Nou, ik had één envelop bij, dus daar moest het dan in zitten. En ja, het was het goede. Vandaag kreeg ze namelijk te horen of haar zoon was toegelaten tot de studie geneeskunde. Waarop ze enigszins verlangend naar de envelop keek en eraan toevoegde dat ze 'm nog niet mocht openen. Ze moest tot half vijf wachten. (Ik nam dan maar aan dat de zoon in kwestie zo rond half vijf vandaag huiswaarts keert.) In de tussentijd kon ze alleen naar die envelop kijken. Ik vraag me af of ze de brief op de keukentafel heeft gelegd en hoe vaak ze er vandaag al langs is gelopen. Ik bezorgde de post vanochtend, ik was daar rond kwart over tien. Ze moet dus nog even wachten...

Jacht

Een probeerseltje. Soms is het gewoon leuk om iets mafs te schrijven.

Jacht

 Een hond had de nieuwe brug ingewijd. In mijn poging de door hem achtergelaten verering te ontwijken, struikelde ik over mijn eigen voeten. Gelukkig had de ontwerper aan onhandige types zoals ik gedacht en kon ik mij opvangen aan de reling.

            Ik bleef staan, met mijn knokige vingers om de koude, metalen levensredder geklemd, de drol vergeten, mijn ogen in stille fixatie gericht op het witte jacht dat minuten onderdeel zou uitmaken van mijn fysieke leven, om daarna voorgoed in mijn denkwereld in te breken, zich vast te grijpen, innestelen, begraven. Het was niet het jacht. Het was de vrouw die aan het roer stond. Mijn evenbeeld, als ik een vrouw was geweest, maar dan perfecter. Trots, fier rechtop, stralend zelfverzekerd. Voor haar zou de darminhoud van canis lupus familiaris uit zichzelf opzij zijn gekropen.

            Dat moest haar zijn. Zij.

            Maar terwijl ik dat dacht, verdween het jacht onder de brug. De witte achterkant schitterde in de scherpe zonnestralen en liet mij kortstondig verblind achter. Ik boog verder voorover, zo stupide als een blinde koe die eerst tegen een muur moet lopen voordat hij doorheeft dat de muur bestaat, zo staarde ik naar de onderkant van de brug. Daarna draaide ik mij om.

            Het jacht voer verder. De achterkant kwam net onder de brug vandaan.

            Haar licht turquoise jurk wapperde in de zomerbries die haar zachte, heldere zangstem naar mij droeg, pestend, de harde wansmaak van de natuur die wist dat ik het niet kon weten, dat ik er nooit achter kon komen. Maar zij zong verder, een eenvoudig lied, trefzeker. En ik luisterde. Totdat ook de wind genoeg kreeg van mijn trieste verschijning en alleen het geluid van een langsrazende vrachtwagen mijn oren nog vulde. Ik keek het jacht na en zag het een witte waas worden. Mijn ogen waren troebel van het staren zonder knipperen, mijn keel was droog van het door open mond ademen. Twee stappen deed ik naar voren. Mijn linkervoet gleed weg over iets smeuïgs. De stank van hondenuitwerpselen verdreef haar zoete stem tijdelijk uit mijn geheugen.

            Die stem die zich samen met dat jacht in mijn hoofd heeft vastgebeten.

            Zij was het. Ik weet het zeker.

            Of toch niet?

Goudkipje en de haas

Soms ben ik gewoon aan het klooien met woorden. De aanleiding kan een simpele vraag zijn als; wat was er eerder, de paashaas of het paasei? En dan komt er zoiets uit.

Goudkipje en de haas

Er was eens een mooie, goudblonde kip. Ze leefde samen met andere kippen, maar alle andere kippen vonden haar de mooiste en meest majestueuze kip van allemaal.

De boer, die eigenaar was van de kippen, kwam iedere dag de eieren rapen. De goudblonde kip legde bijna iedere dag een groot, gespikkeld ei. Soms met bruine stippen, soms met groene stippen, soms ook stippen van een andere kleur. Het waren de lekkerste eieren uit de omgeving.

De kippen leefden hun leven, totdat er op een dag een haas voorbij kwam. De haas wrong zich in paniek langs het deurtje van de kippenren naar binnen. Toen de kippen verontwaardigd aan haar vroegen wat ze toch in hun ren kwam doen, stampte de haas opgewonden op de grond, voordat ze met haar voorpoot naar de weilanden verderop wees.

‘Een jager!’ zei de haas. ‘Hij zit achter me aan!’

‘Maar waarom dan?’ vroeg Goudkipje.

‘Hij wil me opeten!’

Goudkipje fladderde van schrik een stukje de lucht in. ‘Hemeltje! Opeten! Dat doe je toch niet met een levend dier!’

De haas trok haar oren naar achteren. ‘Dat doen ze wel met hazen. Wij leggen geen eieren, zoals jullie.’

Daar dacht Goudkipje eens even over na.

‘En bovendien,’ rilde de haas, ‘is het vandaag feest. Het is Pasen! Alle mensen willen lekker eten.’

Alle kippen keken nu met uitgestrekte nekken naar de weilanden. Heel in de verte zagen ze een jager lopen, zijn geweer losjes in zijn hand, een hond aan zijn voeten. Er werd zacht getokt van afkeuring.

‘Ik weet wel wat,’ zei Goudkipje ten slotte. ‘De boer is al geweest. Als ik jou nu eens mijn ei geef? Misschien laat de jager je met rust als hij ziet dat je een ei hebt gelegd.’

‘Zou je denken?’ vroeg de haas aarzelend.

‘Je kunt ook niet hier blijven. Je moet terug naar buiten.’

‘Goed dan,’ zei de haas, hoewel ze trilde van angst bij het vooruitzicht om de ren weer uit te gaan. De goudblonde kip had gelijk. Ze kon niet in die ren blijven.

Goudkipje trippelde het binnenhok in, klemde haar laatste ei tussen haar poten en waggelde ermee naar buiten. Daar liet ze het ei vallen en schoof het met haar snavel naar de haas. ‘Alsjeblieft. Ik hoop dat het werkt.’

De haas nam voorzichtig het ei tussen beide voorpoten. Ze bedankte Goudkipje, perste zichzelf weer tussen het deurtje door naar buiten en bleef daar korte tijd staan. ‘Waarom ontsnappen jullie eigenlijk niet?’

‘Omdat we hier eten krijgen,’ zei Goudkipje, ‘en hier zitten we ’s nachts veilig voor de vos, omdat de boer dan het luikje dicht doet.’

‘Brrr, vossen,’ zei de haas. Daarna vertrok ze, terug naar waar ze vandaan kwam – terug naar de weilanden.

De kippen keken gespannen toe. De haas koos voor een gedurfde strategie; ze duwde het ei voor zich uit, naar de jager toe!

‘Het is een mooi ei,’ zei een oude, bruine kip.

‘Mijn mooiste tot nu toe,’ beaamde Goudkipje, terwijl ze haar kop tegen het gaas duwde om toch maar niets te missen van wat er zich in de verte afspeelde.

De jager pakte zijn geweer. Hij legde aan, zijn vinger ging naar de trekker… En toen stopte hij. Het geweer zakte iets. Nog iets verder. Ging helemaal naar beneden. De jager liep verbouwereerd naar de haas die op een paar meter van hem was blijven zitten, met een blauw gespikkeld ei aan haar voeten. Zodra hij het ei had gepakt, rende de haas ervandoor. De jager keek het diertje fronsend na. Hij besloot haar te laten leven.

In de kippenren steeg een uitbundig getok op van juichende kippen.

En zo is de paashaas ontstaan.

Hond

Zijn ogen waren groot en rond; het leek erop dat ze ieder moment uit hun kassen konden springen. Hij hield zijn lippen iets van zijn tanden. Vanuit de keel klonk dreigend gegrom. Zijn blik was op mij gefixeerd, als ik bewoog, volgde hij mijn bewegingen. Toch moest ik gewoon mijn werk doen, dus ik ging verder. Ik legde de post naast de kassa, draaide me om en liep de winkel weer uit. Bij mijn vertrek kwam hij achter me aan. Voor ik het wist deed hij verwoede pogingen om mijn broek doormidden te scheuren, de moordlust in die bolle, lelijke ogen, tussen het bijten door woest geblaf.

Ik schudde de driftige chihuahua van me af en liep verder.

Spijkerbroek 1 – Chihuahua 0.

Doedeltje!

Vasthoudend

De zwaan stond in het midden van de straat. Zomaar ineens, ’s ochtends vroeg, wit, groot, statig. Een levende, prachtige zwaan die voor geen auto uit de weg ging en die haar kop speels schuin hield toen het getoeter van de eerste auto weerklonk. Ik was één van de eersten die naar het dier toe ging. Ik wilde haar uit de weg jagen, maar ze trok zich weinig van me aan. Even keek ze me aan, toen ik ‘Sjoe!’ riep. Haar hals trok ze in een boogje, haar kop nog wat schever. Als ik niet zeker wist dat een zwaan me moeilijk kon uitlachen, zou ik toch écht hebben gedacht dat ze me wel degelijk belachelijk stond te maken.

Roepen hielp niet.

Schelden ook niet.

Ten einde raad bukte ik me om het beest op te pakken. Ik was me wel van het gevaar bewust – zwanen zijn behoorlijk groot en als je ze verkeerd pakt kunnen die vleugels loeihard aankomen – maar ik had een plan van aanpak. Ik zou mijn armen om haar middel slaan en zo haar vleugels blokkeren. Dacht ik. Zodra ik mijn linkerhand op haar lijf legde, was het gedaan. Ik zat vast. Dat voelde ik direct; mijn vingers tintelden meteen toen ik haar aanraakte, mijn hand werd koud alsof ik die in een emmer ijsblokjes had gestoken en ik dacht er niet eens meer aan om ook mijn andere hand erbij te leggen. Dus daar stond ik, gehurkt naast die zwaan, mijn linkerhand vastgeplakt aan haar lichaam. Ik keek in die alwetende wijze zwanenogen. Ze had haar kop nu vlak voor mijn gezicht hangen. Haar snavel centimeters van mijn neus. Ze straalde een serene rust uit en leek totaal niet onder de indruk van wat haar overkwam.

Freek, de buurman, kwam naast me staan. Hij trok zijn broek op – op de één of andere manier heeft hij altijd een te grote broek aan – en vroeg me waar ik mee bezig was.

‘Ik zit vast,’ zei ik.

‘Doe niet zo raar,’ zei hij. Hij bukte, pakte mijn linkerhand – en verstijfde. Zijn ogen werden groot. Hij staarde naar me. ‘Godverdomme,’ zei hij zacht. Hij probeerde op te staan, maar hij kwam niet omhoog. Zijn vingers raakten de vleugel en kwamen niet meer los.

De zwaan sloeg haar vleugels één keer uit. Freek en ik bewogen mee, met kleine gilletjes. Hij net zo goed als ik. Toen stond ze weer stil.

Daarna was er niemand meer die ons aanraakte. Er zit inmiddels ook een schaar aan de zwaan vast. Alleen de punt raakt haar veren, maar hij blijft rechtop staan.

Af en toe beweegt de zwaan. Ze gaat steeds dichter naar de grote vijver aan het eind van de straat. Ik vraag me af wat er gebeurt als we het water in gaan. Misschien raken we dan los. Of misschien niet.