Een greep uit redenen waarom mijn dochter soms keihard krijsend (ze kan een concert van een rockband overstemmen, echt!) laat merken dat ze het Er Niet Mee Eens Is:
- Ze wil van de trap leren lopen. En dan moet je de leuning vasthouden. Dat ze daar nog niet bij kan, daar heeft ze geen boodschap aan.
- Ze wil naar de wc. Totdat je daar staat, dan wil ze niet meer. Totdat ze dan weer in de woonkamer staat, want dan... wil ze weer terug.
- Ze wil haar handen wassen als ze net al haar handen heeft gewassen en ik bezig ben met afwassen. Dat het niet zo handig is om uren achtereen je handen te wassen; daar heeft ze niets mee te maken.
- Ze wil spelen met de houten puzzel. Nee, toch niet. Ja, toch wel. Nee, toch niet. Ermee gooien is ook leuk!
- Ze wil kleuren met haar krijtjes. Enkele minuten later is het interessant om iets heel anders te gaan doen. Totdat ik de krijtjes opruim. Dan is het brullen, want die krijtjes moeten daar wel blijven liggen terwijl zij iets anders doet!
- Ze wil zélf haar broek aandoen. Ook de knoop! En als ik dat even vergeet, o, donder, bliksem, hel en verdoemenis.
- Ze wil zélf het klemmetje vastdoen van de gordel in de kinderstoel. O, wee als ik dat doe.
- In de wagen zitten is voor watjes. Ze wil lopen.
- Die sok die ik wil ophangen aan de waslijn, die wil zij nu net bij zich houden! Die is van haar!
Ah, de wonderlijke logica van de bijna 2-jarige dreumes :) Iedere dag feest!
