Terug naar de tekentafel

Ik baal wel een beetje, maar tegelijkertijd ben ik ook een beetje trots. Ik kreeg vandaag deze reactie van de uitgeverij:

We zien evenwel geen mogelijkheid tot uitgave in ons fantasyfonds. Het mansucript is goed geschreven, maar de setting is niet voldoende uitgewerkt: het is niet duidelijk hoe het land, de samenleving en de verschillende volkeren in elkaar zitten.

Helaas, dus. Ik weet nog niet hoe ik e.e.a. ga aanpassen in het boek. Voorlopig ga ik me eerst even op mijn studie storten. In ieder geval ben ik blij dat ik het naar WB Fantasy heb gestuurd - die uitgeverij komt haar beloftes na; ik had binnen 3 maanden reactie en inhoudelijk kan ik daar ook nog wat mee. Ik kan terug naar de tekentafel. Nu nog uit zien te vogelen hoe ik dat ga aanpakken.

Au... au au AU!

Vandaag fietste ik nietsvermoedend met mijn post over straat. Ik weet - 's zomers heb je last van ongedierte. Spinnen, wespen, bijen, rupsen, alles kom ik tegen. (Zelfs vrijende slakken, helaas, maar dat even terzijde.) Toch weet ik alles normaalgesproken redelijk goed te vermijden. Ik maak spinnenwebben kapot met de enveloppen die ik toevallig vast heb (sorry mensen, als er een web aan je post hangt, dan weet je waar het door komt) en ik ontwijk de rest zo goed als dat gaat.
Tot vandaag.
Ik was amper weg bij het depot, of ik voelde een beest in m'n shirt schieten. Dat is op zich al irritant, maar daar bleef het niet bij. Dat kleine onding begon nog te steken ook! Zit ik daar, op m'n fiets, volgeladen met post - en er zit een béést in m'n shirt, op m'n rug, te steken! Terwijl ik met één hand trachtte om mijn evenwicht te behouden, joeg ik met mijn andere hand, zonder succes, op dat kleine kreng. Dat leidde nergens toe, dus hup - fiets aan de kant gekwakt, tas er bovenop, en met twee handen proberen om dat beest uit mijn shirt te krijgen. Onder het slaken van een welgemeend "Au!" zo nu en dan.
Ik voelde me een tekenfilmfiguur. De vriendelijke meneer die mij zo zag klooien, pal voor zijn huis, vroeg toch ook maar even of alles wel goed ging. Inmiddels voelde ik geen onverwachte, pijnlijke steken meer, dus toen ging het al een stuk beter.
Wat het was? Geen idee. Maar toen ik thuis was, zag ik aan de rode plekken op mijn rug dat er wel degelijk iets had gezeten. Brrrr. Ik krijg er nog de kriebels van als ik eraan denk.

Longlist bekend

Een aantal weken geleden heb ik mijn inzending voor de Tropische Schrijfwedstrijd ingestuurd. Vandaag werd de zogenaamde "longlist" bekend gemaakt - de kanshebbers op de eerste plaats in de Tropische Schrijfwedstrijd. Je kon een schrijfcursus, e-reader en boekenpakket (dat is allemaal één prijs) winnen. Eigenlijk zag ik die schrijfcursus wel zitten... maar helaas, ik sta niet op de longlist. Dus ik maak geen kans meer.

Ik vind het wel jammer dat ik er (voor zover ik weet) nooit achter zal komen waar mijn verhaal dan ergens geëindigd is. Het biedt wel wat troost dat er meer dan 100 (!) inzendingen waren. Dat is dus voor het eerst dat ik aan zo'n grote wedstrijd heb meegedaan - de UA en de PTA waren veel kleiner.

Voor de geïnteresseerden, hier is het volledige nieuwsbericht:

Longlist Tropische Schrijfwedstrijd bekend

Schrijfdoedel - De Juiste Indruk

Doedel 11 – Een man staat op het punt om te bungeejumpen om indruk op iemand te maken, ondanks het feit dat hij zijn hele leven lang al kampt met ontzettende hoogtevrees.

Rik keek naar zijn voeten. De punten van zijn veel te dure leren schoenen staken over de rand van de bak. Achter hem vroeg Michael, de eigenaar van de bungeejumplocatie, aan hem of hij er klaar voor was.

Ergens ver onder hem, op de pier, stond Anna. Rik kon haar niet zien, maar hij wist dat ze er was, in haar zomerjurk. Zou de wind haar jurk optillen? Zou ze naar boven turen, om te zien hoe hij het deed? Of zou ze ongeïnteresseerd naar een stel kinderen staan te kijken, dat een spel speelde in de golven?

‘Het is best hoog,’ zei Rik. Hij hoorde zelf dat zijn stem hoger was dan normaal. Snel schraapte hij zijn keel. ‘Hoe hoog stonden we ook alweer?’

De punten van zijn schoenen leken dichterbij te komen, om daarna weer verder weg te zweven. Rik zag de hele wereld wiebelen. Hij slikte, kneep zijn ogen een moment dicht, opende ze weer. De wereld was weer rustig. Alleen de bak, waarin ze omhoog gehesen waren, schommelde lichtjes op de nauwelijks waarneembare wind.

‘Zestig meter,’ zei Michael. ‘Neem rustig de tijd, hoor.’

Rik knikte. Hij dacht aan Anna. Aan haar gulle lach, aan haar slanke lichaam. Aan de sproetjes op haar wangen. Veertien jaar waren ze samen. In die veertien jaar had hij steeds minder van haar lach gezien en steeds meer van haar verwijten gehoord. Over zijn eetgewoontes, over zijn werk – eigenlijk over alles. Zelfs zijn hoogtevrees was gretig slachtoffer van haar spottende stem.

Opnieuw wierp hij een blik naar beneden. De zee klotste tegen de rotsen onder hem. Vér onder hem.

Waar was hij mee bezig?

Voorzichtig stapte hij een pas terug. Hij wreef het zweet van zijn voorhoofd en keek Michael verontschuldigend aan. ‘Ik geloof toch dat dit ‘m niet gaat worden.’

Michael haalde zijn schouders op. ‘Dat gebeurt vaker. Maak je niet druk. Terug naar beneden?’

Rik bestudeerde de helderblauwe ogen van de gespierde man tegenover hem. Die man had een eerlijke blik; een blik die Rik bij zichzelf al jaren niet meer had gezien, omdat hij zichzelf iedere dag opnieuw voorloog. En in Anna’s ogen zag hij niets dan minachting.

Nee, ze zou niet naar hem kijken. Waarschijnlijk had ze een knappe surfer gezien, die haar aandacht had getrokken.

Rik fronste. ‘Weet je, ik doe het gewoon. Voor alles is een eerste keer, toch?’

Michael grijnsde. ‘Mooi! Hier ga je geen spijt van krijgen!’

Rik grijnsde terug.

Hij gilde, onderweg naar beneden. Zodra het touw hem terug omhoog rukte, lachte hij.

Vlak voordat hij sprong, had hij besloten dat hij zou scheiden. Bij de gedachte aan Anna’s gezicht, als hij haar dát zou vertellen, lachte hij nog harder.

Kowalski, statusrapport!

Tsja, dit weekend was er een pinguïnmarathon op Nickelodeon. Eén van de beste series van dit moment; de pinguïns van Madagaskar...

Maar dus even een kleine update. Ik heb mijn examen gehaald, zowel voor N-E als voor E-N had ik een 6. Was het een 6,4 of een 5,6? Ik zal het nooit weten. Maakt ook niet uit; ik ben alweer druk bezig in het tweede leerjaar, mijn huiswerk gaat meestal goed, dus de studie gaat wel lekker.

Ondertussen hebben we trouwens de rekening van de bakker (van de bruidstaart) gekregen. In tweevoud. Ik vond een excuus meer op z'n plaats, eigenlijk...