Natuurlijk zijn er momenten waarop het even wat minder leuk is om moeder te zijn. Van reflux (lees: "mondje" melk opboeren hebben wij nooit gehad, bij ons kwam gerust de complete voeding terug naar boven, oei wat hebben wij de eerste maanden een hoop "plezier" gehad van de hydrofieldoeken - onze "spuugdoekjes"!) tot woest gekrijs als je per ongeluk een knoop vastmaakt (Gij Zult Weten Dat Ge Een Dreumes Hebt) - het is echt niet altijd makkelijk, het is niet altijd rozengeur en appeltjeswangen.
Maar.
Soms ook wel.
Wat die kleine van mij kan uithalen:
- De glimlach-reflex. Glimlach naar haar en gegarandeerd dat zij terug lacht. Maar dan superschattig, want haar glimlach is altijd liever dan die van jou.
- Laatst zochten we een nieuw Barbapapa-boek, want wij waren wel een beetje uitgekeken op de 2 boekjes die we hadden. In de boekhandel vonden we de "Kleine dikke Barbapapa" (een dik boek met 12 verhalen erin). Wat krijg je dan, als je dat boek aan haar geeft? Eerst gaat ze direct zitten en bladeren. Dan, als we naar de kassa gaan, loopt ze dus door de boekwinkel, Barbapapa in haar handjes, pontificaal stappend en ondertussen zonder te stoppen: "Babapapa, babapapa, babapapa". Dan weet je dat je aankoop wel goed zit.
- Ze kruipt naast je op de bank, pakt je arm, steekt de hare erdoorheen en blijft zo zitten. Op de schattigheidsschaal is dat zo ongeveer een 11 als de schaal van 1 tot 10 loopt.
- Ze gaat niet zomaar op haar stoel zitten om te eten (ze heeft een klein stoeltje dat precies bij de salontafel past qua hoogte). Nee, ze neemt dan gerust haar "Buurman&Buurman"-pop mee (of allebei de buurmannen) en zet die eerst naast zich neer. In je eentje je koekje opeten is maar saai.
- De uitspraak van het woordje "opeten". Ze legt de klemtoon verkeerd en zegt dus "opéten!" - ineens klinkt dat woord veel liever.
- Nog zo'n leuk woord: mineola. Dat is dus een "lolala" (en varianten daarvan).
- Ze heeft zelf verzonnen dat het leuk is om achter de gordijnen te gaan staan als een soort spookje. En om dan weer tevoorschijn te komen, natuurlijk.
- Ze is gek op meehelpen. Ze geeft de was aan als ik die ophang (soms neemt ze die in beslag, meestal niet) en gooit propjes weg als je die aangeeft. Of als je die naast je neerlegt met de bedoeling om het later weg te gooien. Loop naar het aanrecht en ze komt achter je aan met een lege kom. Die laat je toch zeker niet leeg op tafel staan! Nu vindt ze opruimen nog leuk - handig!
- Geef haar een lege wc-rol en ze maakt er een armband van. Geen idee hoe ze daarop is gekomen.
Ik vergeet een hele hoop. Maar nu heb ik luiercrisis. Er hangt hier een luchtje...
